7/1/10

Ροΐδης Εμμανουήλ (1836-1904)

Λόγιος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Σύρο και πέθανε στην Αθήνα. Μικρός έζησε στην Γένοβα για 8 χρόνια, όπου έμαθε την ιταλική γλώσσα. Σπούδασε την ελληνική καιαγγλική γλώσσα και φιλολογία μαζί με τον Βικέλα, με τον οποίο εξέδιδε και χειρόγραφο περιοδικό με τίτλο "Μέλισσα". Αργότερα παρακολούθησε φιλολογία και φιλοσοφία στη Γερμανία. Ταξίδεψε στις Παραδουνάβιες χώρες και στην Αίγυπτο, καθώς ήταν εύπορος και επισκέφτηκε πολλές φορές την Ευρώπη. Η πολυγλωσσία του, η αγάπη προς τη μελέτη και τα ταξίδια του χάρισαν εξαιρετική μόρφωση και ποικίλες γνώσεις, ιδίως γύρω από τις ξένες λογοτεχνίες. Το 1860 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Μετέφρασε το "Οδοιπορικό" του Σατωβριάνδου, στον πρόλογο του οποίου τονίζει την έλλειψη φιλολογικής γλώσσας στην Ελλάδα.

Το 1866 έγραψε το πολύκροτο ιστορικό μυθιστόρημα "Πάπισσα Ιωάννα", σε γλώσσα υπερκαθαρεύουσα, που είχε καταπληκτική επιτυχία. Οι τολμηρές παρεμβάσεις του στη σύγχρονη εκκλησιαστική κατάσταση και σε δογματικά ζητήματα προκάλεσαν τον αφορισμό της Ιεράς Συνόδου, που αργότερα έπαψε να ισχύει. Ανώτερα είναι τα διηγήματά του, με σταθερή πλοκή, αλλά σε απλούστερη γλώσσα και πιο προσωπικό ύφος, με ψυχολογική παρατήρηση και παραστατική ζωηρότητα. Τα περισσότερα είναι ιστορίες ζώων αλλά και "Συριανά διηγήματα". Σπουδαιότερα είναι "Το παράπονον του νεκροθάφτου" και "Η ψυχολογία Συριανού συζύγου". Μετέφρασε έργα του Πόε, του Φεγιέ, του Μποντλέρ κ.ά. Παράλληλα άσκησε καλλιτεχνική και λογοτεχνική κριτική και δημοσίευσε αισθητικές μελέτες. Σπουδαία είναι η συμβολή του στο γλωσσικό ζήτημα. Μεταχειρίστηκε πάντοτε την καθαρεύουσα, στην οποία έδωσε νέα ζωή με το προσωπικό του ύφος και τα λογοτεχνικά του προσόντα. Επίσης δημοσίευσε πρωτότυπες ιστορικές μελέτες και άρθρα και ασχολήθηκε με την πολιτική και τη δημοσιογραφία. Από το 1880 μέχρι το 1903 ήταν έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ήταν αυτάρκης προσωπικότητα, σκεπτικιστής και αυστηρά λεπτολόγος. Μορφή της αρνητικότητας και του σκεπτικισμού του ήταν ο χλευασμός, ο σαρκαστικός χαρακτήρας και η κυνική δηκτικότητα του ύφους του, το οποίο επεξεργάζεται και καλλωπίζει σαν να εξαρτά το αποτέλεσμα όλης της εργασίας του απ` αυτό.
Πηγή: LivePedia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου