Καρυωτάκης Κώστας

Ο απαισιόδοξος ποιητής (1896 - 1928), που έκοψε μόνος του το νήμα της σύντομης ζωής του. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1896 στην Τρίπολη. Σπούδασε στη νομική σχολή της Αθήνας και εργάστηκε ως νομαρχιακός υπάλληλος κι αργότερα στο υπουργείο Πρόνοιας. Γνώρισε έτσι πολλές επαρχιακές πόλεις με τις συχνές μεταθέσεις. Ήταν άνθρωπος μ' ευαίσθητο, ευερέθιστο χαρακτήρα, με συχνές μεταπτώσεις κι αρκετή μελαγχολία που φαίνεται έντονη και στο ποιητικό έργο του. Αυτό το απαισιόδοξο ύφος, που κυριαρχούσε στα έργα του Καρυωτάκη, ονομάστηκε "Καρυωτακισμός". Αγαπούσε τη μοναξιά κι απόφευγε τις συντροφιές.
Τα ποιήματά του, μελαγχολικά, έχουν άψογο μέτρο με μελωδικούς στίχους, ειρωνικούς και σαρκαστικούς. Ορισμένα μόνο είναι χαρούμενα κι αναφέρονται σε παιδιά.
Γνώρισε αρκετές χώρες της Ευρώπης, την Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία και Ρουμανία χωρίς τίποτε να τον ευχαριστήσει στη ζωή του.
Όταν πήρε μετάθεση στην Πρέβεζα, η μελαγχολία του έγινε πιο έντονη, ώσπου αποφάσισε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Μια μέρα του Ιούλη, στις 19, έπεσε στη θάλασσα, αλλά δεν κατόρθωσε να πετύχει το σκοπό του, γιατί ήξερε κολύμπι και την επομένη μέρα σκοτώθηκε μ' ένα περίστροφο. Σ' αυτό ίσως βοήθησε κι ένας άτυχος αισθηματικός του δεσμός με τη γνωστή ποιήτρια της εποχής, τη Μαρία Πολυδούρη, που αργοπέθαινε στο σανατόριο "Σωτηρία" από φυματίωση. Όταν ζούσε ο Καρυωτάκης είχε εκδώσει τα έργα του: "Ο πόνος των ανθρώπων και των Πραγμάτων" (1919), "Νηπενθή" (1921), "Ελεγεία και Σάτιρες"(1917) και μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τ' "Άπαντά" του (1938).

Ένα σπιτάκι

Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι,
στον ελαιώνα μια καμαρούλα φτωχική,
μια βαθιά πολυθρόνα, μια κόρη
που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει,
ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει!
Σύμβολα εμείναμε καιρών
που απάνω μας βαραίνουν,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν
μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτή
χρονολογία προσμένουν
γράμματα που δεν έφτασαν
ποτέ στον προορισμό τους.
Άλογα μαύρα,
θίασος ιπποδρομίου,
πετούνε οι σκέψεις τώρα,
φεύγοντας τη μάστιγα του λόγου.
Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός,
που οι άνθρωποι θα δούνε να παίζει,
να συντρίβεται
με την οπλή του αλόγου.

Πηγή: LivePedia