Αβερρόης

Ο Αβερρόης (αραβικά: ابوالوليد محمد بن احمد بن محمد بن رشد‎ Abū l-Walīd Muhammad ibn Ahmad ibn Muhammad ibn Rushd (1126 - 11 Δεκεμβρίου 1198), γνωστός και ως Ibn Rushd) ήταν ισπανός-άραβας φιλόσοφος, γιατρός (αυλικός γιατρός της δυναστείας των Βερβέρων Αλμοχάδων τουΜαρόκο) και μυστικιστής (βλ. σουφισμός). Γεννήθηκε στην Κόρδοβα της Ισπανίας και πέθανε σε ηλικία 72 ετών στο Μαρακές.
Εποχή και βίος
Θεωρείται πάντως σχεδόν αδύνατον να κατανοήσει κανείς τον βίο, τη πολιτεία και τις θεωρίες του Αβερρόη, αν προηγουμένως δεν λάβει υπ΄ όψη του τρία σημαντικά δεδομένα:
α) Το "στενοκέφαλο" θρησκευτικό φανατισμό που στην εποχή του, βάρυνε όχι μόνο τους Χριστιανούς αλλά και του Μουσουλμάνους καθώς και τους Εβραίους.

β) Το πνεύμα της αντιζηλίας και του φθόνου μεταξύ των πνευματικών παραγόντων, ένα φαινόμενο που παρατηρείται από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Και
γ) Την τότε κατάσταση της αραβοκρατούμενης σημερινής Ισπανίας που ήταν χωρισμένη σε αντιμαχόμενα αραβικά Βασίλεια, που συγκλονίζονταν από εσωτερικές κομματικές ή δυναστικές συρράξεις και εναντίον των οποίων οι Καθολικοί ηγεμόνες της Δύσης επιχειρούσαν συνεχείς επιδρομές. Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες ανάλαμψε πράγματι ο αραβικός πολιτισμός όπου και ανατράφηκε ο Αβερρόης με πρώτο δάσκαλο τον πατέρα του Ροσντ που ήταν «καδής» (= αρχιδικαστής) στη Καρδούη (Κόρδοβα) που φρόντισε να δώσει στο γιο του επιφανείς δασκάλους μεταξύ των οποίων και ο περίφημος Ίμπν Τζοχάρ ή Αβενζοάρη.
Ο νεαρός Αβερρόης είχε την τύχη να δεχθεί επίσης μαθήματα από τον ιατροφιλόσοφο και πολιτικό Ίμπν Ταφάιλ, Μέγα Βεζίρη του ΗγεμόναΓιουσούφ αλ Μανσούρ του οποίου η εξουσία εκτείνονταν και επί της ΒΔ. Αφρικής. Χάρις σ΄ αυτόν, ο Αβερρόης ανέλαβε δικαστής στη Σεβίλλη(1169), έπειτα στη Καρδούη (1184), χωρίς όμως και να διακόψει τις σπουδές του. Στη συνέχεια ο προστάτης του Ηγεμόνας Αλ Μανσούρ τον κάλεσε στο Μαρόκο για να του αναθέσει υψηλά καθήκοντα στα οποία και ανταποκρίθηκε, ο φιλόσοφος, όπου και αφού οργάνωσε τις εκεί κρατικές υπηρεσίες, επέστρεψε στη γενέτειρά του προκειμένου να αναλάβει τη διεύθυνση της Σχολής που είχε εν τω μεταξύ ιδρύσει εκεί. Τότε και εκδηλώθηκε εναντίον του μια διπλή αντίδραση που, αφενός, η δικαιολογημένη μεγάλη του δόξα διέγειρε το φθόνο ορισμένων αντιπάλων του που μετήλθαν ταπεινά και ανόσια μέσα προκειμένου να τον βλάψουν ηθικά, αφετέρου, οι προοδευτικές ιδέες του, εξήγειραν το φθόνο των φανατικών «Μοτακαλλέμιν» (φανατικών μουσουλμάνων ιεροδιδασκάλων και ιεροσπουδαστών του Κορανίου) που παρά την αμάθειά τους κατείχαν το μονοπώλιο της μουσουλμανικής ορθοδοξίας. Έτσι η μελανότερη ίσως σελίδα της ιστορίας του 12ου αιώνα συνίσταται ότι ακόμη και αυτός ο περίφημος Αβενζοάρης, ο μέγας ανθρωπιστής, υπέρμαχος των επιστημών και απόστολος της συναδέλφωσης των λαών, εξέπεσε μέχρι του σημείου να συμμαχήσει με τους Μοτακαλλέμιν για να εξοντώσει με κάθε τρόπο τον μαθητή του Αβερρόη.
Ο Αβερρόης όμως αντεπεξήλθε με θάρρος και ακατάβλητη δύναμη, αλλά τότε οι Μοτακαλλέμιν, εφάμιλλοι των Ιεροεξεταστών, προέβηκαν στο ακόλουθο σατανικό τέχνασμα: Κάλεσαν εγκάθετους ιεροσπουδαστές και νέους των καλλιτέρων οικογενειών της Καρδούης σε δημόσια ανοικτή συζήτηση με τον Αβερρόη. Τότε του έθεσαν το ερώτημα αν και κατά πόσο ο ίδιος πιστεύει ότι το Κοράνιο συμπεριλαμβάνει όλες τις επιστήμες, την ανθρώπινη σοφία αλλά και κάθε συναφή έρευνα που γίνονταν και που κατά συνέπεια αντιβαίνανε σ΄ εκείνο. Ο Αβερρόης απάντησε πως όλα τα ιερά βιβλία όλων των θρησκειών είναι οδηγοί υψηλής ηθικής και οι μη συμμορφούμενοι με τις διδασκαλίες είναι κοινοί υποκριτές. Πέρα όμως αυτού δεν θα πρέπει και η Βίβλος του Προφήτη να θεωρείται ως πανδέκτης όλων των ανθρωπίνων γνώσεων, αφού οι επιστήμες συνεχώς πλουτίζονται και διαρκώς προοδεύουν.
Έτσι δεν χρειάστηκαν περισσότερα για να διωχθεί ο Αβερρόης κατά διαταγή του Ηγεμόνα, που όμως, αν και κατάφερε να δραπετεύσει και να καταφύγει στη Φεζ (2η πρωτεύουσα του Μαρόκου) τελικά συνελλήφθει, φυλακίσθηκε αλλά και εξετέθει σε δημόσιο εξευτελισμό. Μάλιστα κάποια Παρασκευή, ημέρα αργίας των Μουσουλμάνων μεταφέρθηκε στο Τέμενος όπου κατά τη δημόσια προσευχή εξαναγκάσθηκε να αποκηρύξει επίσημα και δημόσια όλες τις θεωρίες του και επιστημονικές αντιλήψεις που είχε. Και ενώ το έπραξε συνέχισε να είναι δέσμιος και οι προσερχόμενοι μουσουλμάνοι τον έφτυναν στο πρόσωπο. Μετά δε την προσευχή επανέλαβε για 2η φορά την επίσημη δημόσια αποκήρυξή του όπου και τελικά αφέθει ελεύθερος. Πλην όμως κατασχέθηκε όλη η περιουσία του και πυρπολήθηκε η βιβλιοθήκη του.
Ράκος πλέον ο Αβερρόης έζησε σε έσχατη φτώχεια και στερήσεις, όταν όμως η δόξα τους ανέλαμψε, όταν ο διάδοχος του Ηγεμόνα που τον εξεδίωξε, ανέλαβε τη Βασιλεία και τον ανακάλεσε στην πρότερη επίσημη θέση ήταν πλέον αργά. Λείψανα μόνο της άλλοτε διάνοιας είχαν επιζήσει και το χειρότερο για τον ίδιο ήταν ότι ο σωματικός θάνατος άργησε πολύ μετά τη πνευματική νέκρωσή του.
Έργα του
Στον Αβερρόη (όπως και στον Αβικέννα) οφείλεται κυρίως η διάσωση ιδεών και πολλών γραπτών της αρχαίας φιλοσοφίας. Έγραψε μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια και σχόλια για σχεδόν όλα τα έργα του Αριστοτέλη. Η επιρροή του στον χριστιανικό σχολαστικισμό του μεσαίωνα είναι σημαντική. Τον 13ο αιώνα τα έργα του μεταφράστηκαν στα εβραϊκά.
Πηγή: Βικιπαίδεια