Το χωριό Μανδριά βρίσκεται στην επαρχία της Πάφου. Είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό. Τα Μανδριά, μετά τα τραγικά γεγονότα της εισβολής του Αττίλα κατοικήθηκαν εξ’ ολοκλήρου από πρόσφυγες. Οι άνθρωποι αυτοί, κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα το 1974, τραγικές φιγούρες του κακού που βρήκε το νησί μας, βρήκαν καταφύγιο στο χωριό. Το Δημοτικό Σχολείο Μανδριών ξεκίνησε τη λειτουργία του τη σχολική χρονιά 1975— 1976. Οι πρώτοι μαθητές που φοίτησαν στο σχολείο ήταν Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες.
Στο ιστολόγιο του σχολείου μπορεί να βρει κανείς ενδιαφέρουσες εργασίες όλων των τάξεων. Στον σύνδεσμο ¨ψυχαγωγία¨ δίνεται η δυνατότητα να παίξει κανείς Τρίλιζα, Σκάκι, Μαγικά Τετράγωνα, Οθέλλο (παιχνίδι στατηγικής).
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας του σχολείου με θέμα την ανισότητα.
Αγαπητή φίλη Κλεοπάτρα,
Τελικά έχουμε τις ίδιες απόψεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου και για τις ίσες ευκαιρίας. Με λύπη καταλαβαίνει κανείς ότι στην εποχή μας ακόμα, μετά τη κατάργηση της δουλείας δίνουν μια ολόκληρη περιουσία σε ανθρώπους για να τους μεταφέρουν παράνομα, με κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους σε μια χώρα καλύτερη. Όμως όταν φτάνουν πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Δουλεύουν σκληρά σε ανθυγιεινά δουλειές. Μένουν σε απαράδεκτες παράγκες και (πληρώνονται ελάχιστα που καταφέρνουν να αγοράσουν με τα λίγα λεφτά που πληρώνονται.) Όλα αυτά τα απαράδεκτα γεγονότα τις περισσότερες φορές συμβαίνουν σε χώρες όπου περηφανεύονται για την ισότητα και την ελευθερία που απολαμβάνουν οι πολίτες τους.
Οι γυναίκες συχνά δέχονται διακρίσεις στο χώρο εργασίας, στην εκπαίδευση, στην πολιτική ακόμα και στην κοινωνική ζωή. Οι γυναίκες συχνά θεωρούνται κατώτερες στα μαθηματικά, στις θετικές επιστήμες στον αθλητισμό. Μόνο για τις δουλειές στο σπίτι είναι καλές. Αντίθετα οι άντρες θεωρούνται καλύτεροι. Υπάρχει η αντίληψη ότι είναι καλύτεροι στα μαθηματικά, στον αθλητισμό στις επιστήμες και πιο ικανοί σε μερικά επαγγέλματα. Από την άλλη, οι προκαταλήψεις και το μίσος στους ξένους στο τέλος μας οδηγούν σε απαράδεκτες και απάνθρωπες συμπεριφορές απέναντι τους. Δηλαδή: βία, απομόνωση, εχθρότητα. Αυτό συμβαίνει περισσότερο στα σχολεία όταν έρχονται από διαφορετική εθνικότητα και χρώμα που οι μαθητές χρησιμοποιούν βία απέναντί τους.
Τα παιδία με ειδικές ανάγκες ζουν έντονα την κοινωνική αδικία: στα σχολεία συχνά δεν υπάρχουν ράμπες για να μπορούν να περπατάνε, τα πεζοδρόμια είναι πολύ ψηλά και δυσκολεύουν την μετακίνηση τους στην πόλη.
Το κάθε κράτος έχει ευθύνη να προστατεύει τους λαθρομετανάστες και να φροντίζει ώστε τα σχολεία να έχουν τα απαραίτητα, μέσα που χρειάζονται ώστε και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να μπορούν να έχουν ίσες ευκαιρίες στη μάθηση. Γενικά το κράτος να εξασφαλίζει ότι όλοι έχουν ισότητα ευκαιριών.
Στόχος μας πρέπει να είναι η ισότητα μεταξύ μας και όχι ρατσισμός. Αυτός ο στόχος μπορεί να πραγματοποιηθεί αν συνεργαστούμε όλοι από κοινού.
Σε φιλώ η φίλη σου.
Μαρία Γεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου