Φόνος των Νιοβιδών

(Αττικός ερυθρόμορφος καλυκωτός κρατήρας / ύψος: 56 εκ. / 455-450 π.Χ.)

Δημιούργημα του Ζωγράφου των Νιοβιδών που έδρασε στο

διάστημα 465-450 π.Χ. Στην κύρια όψη υπάρχει παράσταση

του φόνου των Νιοβιδών ενώ στη δευτερεύουσα όψη

απεικονίζεται συγκέντρωση θεών και ηρώων.

Οι μορφές έχουν ύψος περίπου ½ του ύψους του πεδίου.

Το έδαφος δηλώνεται με πολλαπλές κυματοειδείς γραμμές.

Άλλες μορφές βρίσκονται πάνω, άλλες κάτω,

άλλες πιο πίσω, άλλες σε πρώτο επίπεδο.

Χαρακτηριστική η στάση των μορφών του Απόλλωνα,

της Άρτεμης και του Ηρακλή που θυμίζουν αγαλματικούς

τύπους του αυστηρού ρυθμού.

Στο μέσο της κύριας όψης βλέπουμε τον στεφανωμένο Απόλλωνα,

γυμνό με το ιμάτιο του τυλιγμένο γύρω από το αριστερό του χέρι,

να τοξεύει εναντίον των Νιοβιδών. Η Άρτεμις, που φοράει πέπλο,

ανασύρει ένα βέλος από τη φαρέτρα της.



Δύο από τα παιδιά της Νιόβης, κείτονται νεκρά,

ενώ άλλο ένα τρέχει να διαφύγει δεξιά, αλλά στην πλάτη του

έχει ήδη καρφωθεί ένα βέλος. Αριστερά απομακρύνεται άλλος ένας

τραυματισμένος Νιοβίδης.

Στην άλλη όψη, εικονίζεται μια μυθολογική συγκέντρωση ηρώων

και θεών. Βλέπουμε έντεκα μορφές, από τις οποίες ταυτίζονται

με σιγουριά μόνο η Αθηνά και ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής βρίσκεται

στο κέντρο της σύνθεσης, στεφανωμένος και κρατώντας ένα ρόπαλο.

Η Αθηνά στέκεται δεξιά και κοιτάει προς τον Ηρακλή.

Η παράσταση αυτή έχει ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως: ως συγκέντρωση

Αργοναυτών, ως συγκέντρωση ηρώων της μάχης του Μαραθώνα,

ως απεικόνιση του Θησέα και του Πειρίθου στον Κάτω Κόσμο

ή του Οδυσσέα και άλλων ηρώων στον Κάτω Κόσμο κ.ά.