Το σαπούνι αναφέρεται στους Βαβυλωνίους και τους Αιγυπτίους, αλλά δεν περιλαμβάνεται στις συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων, καθώς, μετά το λουτρό στην καθημερινή ζωή τους, ακολουθούσε τριβή του σώματος με ελειαώδεις αρωματικές ουσίες, όπως μαθαίνουμε από τον Αθήναιο. Όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, στο νερό του λουτρού από την πηγή Καλλιρρόη πρόσθεταν ελαιόλαδο, αμυγδαλέλαιο και καρυδέλαιο. Σύμφωνα με έναν ελληνικό μύθο, το σαπούνι ανακαλύφθηκε στο νησί της Λέσβου. Οι βροχές παρέσυραν τα ζωικά υπολείμματα και τα καμένα λίπη, μαζί με τις στάχτες της πυράς από τις θυσίες ζώων στη θεά Άρτεμη, σχηματίζοντας ένα κίτρινο ρυάκι που κατέληγε στο ποτάμι. Οι γυναίκες διαπίστωσαν πως, όταν το νερό γινόταν κίτρινο με την προσθήκη αυτών των υλικών, τα ρούχα καθάριζαν καλύτερα. Μύθος ή ψέματα, στο νησί της Λέσβου εξελίχθηκε ανάμεσα στο 1875 και το 1895 η χρυσή εποχή του σαπουνιού, με τις μεγαλύτερες σαπωνοποιίες της εποχής ακμής των Αδελφών Γεωργαντέλλη και των οικογενειών Μεταξά και Μιχαλέλλη ή Παπουτσάνη. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίστηκαν τα πρώτα συνθετικά σαπούνια ή, αλλιώς, απορρυπαντικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου