Κνίδος Καρίας

Η Κνίδος ήταν μία αρχαία ελληνική πόλη στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας, στην Καρία. Βρισκόταν στη θέση του σημερινού Τεκίρ της Τουρκίας, στο άκρο της μακράς χερσονήσου Datça που ορίζει τη νότια πλευρά του γνωστού ως «Κεραμικού Κόλπου» (σήμερα Κόλπος Gökova).
ο μέγιστο μήκος της πόλεως ήταν περίπου ενάμισυ χιλιόμετρο. Ολόκληρη η έκταση μέσα στα τείχη της είναι ακόμα διάσπαρτη με υπολείμματα αρχαίων κτισμάτων. Τα ίδια τα τείχη, τόσο πάνω στο νησί όσο και στη χέρσο, είναι ορατά ακόμα σε όλη τους την περίμετρο, και σε πολλά μέρη, ιδίως περί την ακρόπολη στη βορειοανατολική γωνιά της πόλεως, διατηρούνται πολύ καλά. Η πρώτη ανασκαφή στη νεότερη εποχή έγινε από τον C.T. Newton κατά τα έτη 1857 και 1858.

Η αγορά, το θέατρο, το γυμνάσιο, ένα ωδείο, ναοί του Διονύσου, των Μουσών, της Αφροδίτης και του «Τριοπίου Απόλλωνος», ιερά τηςΑρτέμιδας, του Ασκληπιού, του Ερμή και της Δήμητρας, καθώς και πολλά μικρότερης σημασίας κτίσματα, έχουν ταυτοποιηθεί. Επίσης, ένα γενικό σχέδιο της πόλεως έχει κατασκευασθεί με μεγάλη λεπτομέρεια. Το περίφημο άγαλμα του γλύπτη Πραξιτέλη που έγινε γνωστό ως «Κνιδία Αφροδίτη» είχε φιλοτεχνηθεί για τον ναό της θεάς στην Κνίδο. Το έργο αυτό έχει χαθεί, αλλά σώζονται μεταγενέστερα αντίγραφα, από τα οποία το πιο πιστό στο πρωτότυπο πιστεύεται πως είναι εκείνο στα Μουσεία του Βατικανού. Εξάλλου, σε ένα αρχαίο ναό ο Newton ανεκάλυψε ένα θαυμάσιο άγαλμα της θεάς Δήμητρας σε καθιστή στάση, το οποίο έστειλε στο Βρετανικό Μουσείο. Στα περίχωρα της Κνίδου, περί τα πέντε χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, βρήκε τα ερείπια ενός μεγαλόπρεπου τύμβου και μία τεράστια μορφή λιονταριού χαραγμένη σε ενιαίο κομμάτι από πεντελικό μάρμαρο, τρία μέτρα μήκος και 1,8 ύψος, που υποτίθεται ότι συμβόλιζε τη μεγάλη Ναυμαχία της Κνίδου, στην οποία οΚόνων κατενίκησε τους Λακεδαιμονίους το 394 π.Χ..
Η Κνίδος ήταν πανάρχαια πόλη και αναφέρεται στον Ομηρικό «`Υμνο στον Απόλλωνα» (στίχος 43). Ως ιδρυτές της μνημονεύονται μυθικά πρόσωπα: ο Τρίοπας (πατέρας τουΠελασγού) και ο Φόρβαντας. Πιθανότατα πάντως κτίσθηκε από Δωριείς αποίκους. Από νωρίς η Κνίδος απέκτησε ναυτική δύναμη και ανέπτυξε έντονη εμπορική δραστηριότητα, για να καταλήξει ως πρωτεύουσα της Δωρικής Εξαπόλεως: οι σύνοδοι της ενώσεως αυτής λάβαιναν χώρα στο Τριόπιο μαζί με προβεβλημένους αγώνες προς τιμή του Απόλλωνα, του Ποσειδώνακαι των Νυμφών.
Την πόλη διοικούσε αρχικώς μία εξηκονταμελής γερουσία της οποίας προήδρευε δικαστικός (ολιγαρχικό πολίτευμα), ενώ μετά την απελευθέρωση από τους Πέρσες το σύνταγμα μετασχηματίσθηκε σε δημοκρατικό και η Κνίδος εντάχθηκε στην Αθηναϊκή Συμμαχία, από τηΜάχη του Ευρυμέδοντα και το ύστερο μέρος του Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά. Περί το 390 π.Χ. η Κνίδος δημιούργησε συμμαχία με την `Εφεσο, το Βυζάντιο, τη Ρόδο και τηΣάμο. Εξαιτίας του πλούτου που συσσωρεύθηκε από το εμπόριο (χάρη στην ευνοϊκή προς τούτο θέση της Κνίδου), οι Κνίδιοι μπόρεσαν να αποικίσουν τη νήσο Λιπάρα και ίδρυσαν μία πόλη στην Αδριατική Θάλασσα.
Στην ελληνιστική περίοδο 285 – 222 π.Χ. η Κνίδος πέρασε στην κυριαρχία των Πτολεμαίων. Κατά την επέκτασή τους στην περιοχή, οι Ρωμαίοιαπέκτησαν εύκολα την συμμαχία των Κνιδίων και τους αντάμειψαν για τη βοήθειά τους εναντίον του Αντιόχου αφήνοντας την πόλη τους ανεξάρτητη από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο η Κνίδος πρέπει να είχε ακόμα αρκετά σημαντικό πληθυσμό, καθώς στα ερείπιά της εντοπίζονται πολλά κτίσματα βυζαντινού ρυθμού και υπάρχουν αρκετά χριστιανικά ιερά στη γύρω περιοχή.
Πηγή: Βικιπαίδεια