«Ζητείται... συγκάτοικος». Εν μέσω οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι που αναζητούν κάποιον για να μοιραστούν μαζί του τα έξοδα του σπιτιού συνεχώς αυξάνονται. Μια αναζήτηση στο Ιnternet θα σας πείσει. Η πρακτική που εφαρμόστηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, στα χρόνια της αστυφιλίας, επιστρέφει. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 αυτού του τύπου οι αγγελίες αφορούσαν αποκλειστικά φοιτητές. Και ήταν πολύ συνηθισμένες στα ταμπλό ανακοινώσεων των πανεπιστημίων. Σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει. Οι αγγελίες φωτογραφίζουν κάποιους χαμηλόμισθους μεσήλικους ή συνταξιούχους, καθώς και νέους εργαζομένους των 800 ευρώ, οι οποίοι αναζητώντας τρόπους για να εξοικονομήσουν χρήματα καταφεύγουν στη συγκατοίκηση. Μια πρακτική η οποία είναι διαδεδομένη στην Αμερική και στην Ευρώπη και τώρα φαίνεται ότι αρχίζει να υιοθετείται και στην Ελλάδα. Οχι όμως από τους φοιτητές. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει έρευνα που έκανε η εταιρεία Bari-Focus για λογαριασμό της OLIAROS, εταιρείας η οποία πρόκειται να κατασκευάσει ένα πρότυπο συγκρότημα φοιτητικών κατοικιών στο Μεταξουργείο, αποτέλεσμα διεθνούς αρχιτεκτονικού διαγωνισμού.
Η συγκατοίκηση, μια αυτονόητη συνθήκη για τους περισσότερους φοιτητές στο εξωτερικό _ στην Αμερική η πλειονότητα ζει σε campus _, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Πολύ περισσότερο όταν ο συγκάτοικος είναι άγνωστος και δεν διαθέτει «συστατικές επιστολές». «Νιώθω ανασφάλεια με έναν ξένο άνθρωπο». «Θέλω την ησυχία μου». «Θέλω τον δικό μου χώρο». «Η συμβίωση απαιτεί συμβιβασμούς». Κάπως έτσι διατυπώνουν τις επιφυλάξεις τους οι φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους, απορρίπτοντας τελικά το ενδεχόμενο να μοιραστούν το διαμέρισμα και μαζί όλα τα έξοδά του. Η οικογένεια, η οποία τις περισσότερες φορές αισθάνεται ανασφάλεια από την πιθανή συμβίωση του παιδιού τους με έναν άγνωστο _ «ποιος ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του» _, συναινεί και επωμίζεται όλο το κόστος συντήρησης ενός σπιτιού και μαζί ενός ενηλίκου, που για πολλούς είναι δυσβάσταχτο. «Προφανώς οι γονείς μου για να μπορέσουν να ανταποκριθούν κάνουν οικονομία στα δικά τους θέλω» λέει η Λυδία Κατρή, τριτοετής φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, η οποία έχει επιλέξει να ζει μόνη. Ενας φοιτητής που ζει μόνος του πληρώνει κατά μέσον όρο για ενοίκιο και λογαριασμούς (κοινόχρηστα, φως, νερό και τηλέφωνο) 437 ευρώ. Ακριβώς τα μισά χρήματα από αυτά που παίρνει από το σπίτι του.
Οι περισσότεροι φοιτητές που σπουδάζουν στην πόλη τους (στην Αθήνα ποσοστό 57%) συνεχίζουν μετά την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο αλλά και μετά την ενηλικίωσή τους να ζουν με τους γονείς τους. Παρ' ότι οι περισσότεροι λένε ότι καλλιεργούν την ιδέα να φύγουν από το σπίτι και να μείνουν μόνοι ή με κάποιον φίλο για συγκάτοικο, τελικά μόνο ένας στους είκοσι το πραγματοποιεί. Ο λόγος, ακόμη και αν δεν είναι αποκλειστικά οικονομικός, έχει πάντα οικονομικές παραμέτρους. Είτε δεν περισσεύουν χρήματα για ανεξαρτητοποιήσεις είτε οι φοιτητές που εργάζονται προτιμούν να κρατούν τα λεφτά τους για να κάνουν τα πράγματα που θέλουν: «για ένα ταξίδι», «μια μοτοσικλέτα», «για ρούχα», «για την καλοπέραση». Εξάλλου όλοι φαίνεται ότι εκτιμούν το σπιτικό φαγητό, τη φροντίδα και τις μικρές καθημερινές διευκολύνσεις που τους παρέχονται ανελλιπώς.
Παράλληλα η ζωή με την οικογένεια δεν είναι τόσο καταπιεστική ή δυσβάσταχτη όπως ίσως ήταν για κάποιες παλαιότερες γενιές. Ακόμα και όταν υπάρχουν ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, τα παιδιά παραδέχονται ότι οι γονείς τους είναι «ανοιχτοί», «διακριτικοί», «φιλελεύθεροι» «με κατανόηση». Κάποιοι πιστεύουν ότι και εκείνοι κατά βάθος επιθυμούν να φύγουν τα παιδιά από το σπίτι. «Με την έννοια ότι θέλουν να μας δουν να πατάμε στα πόδια μας, να είμαστε ανεξάρτητοι» λέει ο 22χρονος Νίκος Βακύρης, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ωστόσο, όπως δείχνει η έρευνα, σε ποσοστό 54% συγκατοικούν με τους γονείς τους. Το σύνδρομο του Ελληνα να αποχωρίζεται την οικογένεια στα 30 είναι μάλλον καλά θεμελιωμένο.
Πηγή: Το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου