Βαθύτερη της οικονομικής η κρίση στην παιδεία (Tου Ε. Λαζαρίδη)

ΠIΣTEYΩ ότι τελείωσε η περίοδος της «ΕΓΩ» πολιτικής και είναι καιρός να δούμε την πολιτική που θέλουν οι πολλοί, αυτοί που επέλεξαν τους πολιτικούς για να την ασκήσουν. Eχω δεκαετίες στη διοίκηση και στη ζωή, σπάνιες είναι οι περιπτώσεις πολιτικών που άσκησαν την πολιτική υπέρ του συνόλου, αυτών που η κοινωνία έχει ανάγκη και όχι οι ατομικές πολιτικές και μαζί η άκρατη τάση δημοσιότητας πλέον ενοχλεί. Δεν μου είναι καθόλου άγνωστο, εγώ τα λέγω, εσείς τα διαβάζετε, εκεί θα μείνουν τα πράγματα. Πέρα από την οικονομία και την οικονομική βοήθεια, που ίσως μας τη δώσουν αυτοί που έχουν την υποχρέωση να το κάνουν, υπάρχει και το υπόλοιπο ποτάμι των προβλημάτων που όλο και φουσκώνουν τα νερά, ελλείψει χρόνου ή και γνώσης αυτών που έχουν την ευθύνη να κάνουν ανασχετικά αναχώματα συγκράτησης των νερών, ξεχειλίζοντας τα νερά, πνίγουν ανθρώπους και καταστρέφουν κοινωνίες.

Προεκλογικά ο πρωθυπουργός, όπως και προηγούμενοι πρωθυπουργοί,δεσμεύτηκαν για την προτεραιότητα της παιδείας και της έρευνας μετά τις εκλογές. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός κουράζεται να ψάχνει φίλους να στηρίξουν την οικονομία μας. Oμως υπάρχει και πρόβλημα παιδείας.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην ποιοτική ικανότητα των δασκάλων της πρωτοβάθμιας και των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε αντίθεση με την τριτοβάθμια, όπου οι συμπεριφορές καθηγητών απαξιώνουν το ίδιο δικό τους έργο, το οποίο όντως είναι λειτούργημα. Μόλις πάρουν την καρέκλα της έδρας, «βάζουν» αγγελία ότι ζητούν θέση σε ΔΕΚΟ ή υπουργείο! Αν είναι δυνατόν! Δεν το κάνουν οι δάσκαλοι, οι καθηγητές γυμνασίων/λυκείου. Η εκπαίδευση στη χώρα μας δεν πάσχει από την ποιότητα του έμψυχου δυναμικού της μαθητών/δασκάλων ή τις υποδομές όπως σχολείο/δαπάνη κατασκευών, πάσχει αφόρητα στην οργάνωση λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Η παιδεία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να έχουν την ευθύνη οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές/δάσκαλοι όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης.
Φεύγοντας από τον μάταιο αυτό κόσμο οι αείμνηστοι Παπανούτσος και Παπαρρηγόπουλος δεν μας άφησαν μόνους, δεν ορφάνεψε η γνώση της χώρας. Mυαλά και ικανότητα οργάνωσης της μεταφοράς της γνώσης διαθέτει η χώρα μας. Aυτό που μας λείπει είναι η βούληση της ελληνικής δημοκρατίας να αξιοποιεί τα ικανά στελέχη της. Να αναφέρω, έτσι στην τύχη, διακεκριμένους Eλληνες σε παγκόσμιο επίπεδο γνώσης, όπως ο Φάνης Κακριδής, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου, που ποτέ δεν πρόδωσε την έδρα, και ο Δημήτρης Μαρωνίτης το ίδιο, έξοχος επιστήμων, δεν πρόδωσε την έδρα διδασκαλίας. Eχουν την ποιότητα αντικειμενικής κρίσης και λειτουργίας του συστήματος για να δώσει τη γνώση. Σήμερα μας περίσσεψε ο λόγος πώς θα μπουν τα παιδιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι πώς θα βγουν από τη δευτεροβάθμια και πώς θα γίνουν φοιτητές φορείς γνώσης, όταν μπουν μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.
Πηγή: Eξπρες