Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος: Υπέρ των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και κατά των απεργιών

Υπέρ των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και κατά των απεργιών οι οποίες, όπως αναφέρει, θα οδηγήσουν σε «ναυάγιο» τάσσεται ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Ανθιμος, σε άρθρο του στο περιοδικό της μητρόπολης «Ευλογία».
Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, αφού περιγράφει την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και την απώλεια της αξιοπιστίας της στα κράτη της ΕΕ και τις ΗΠΑ, σημειώνει ότι «για να επιτύχει η προσπάθεια αυτή (σ.σ. αντιμετώπισης του προβλήματος) πρέπει να ανταποκριθούμε θετικά στα φορολογικά μέτρα της κυβερνήσεως, παρότι θα έπρεπε να αποφευχθεί η επιβάρυνση των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων. Ερχεται, λοιπόν, δοκιμασία, ανέχεια, φτώχεια και ίσως πείνα!». Κατά τον κ. Ανθιμο, «από τις λαϊκού χαρακτήρα διαβουλεύσεις» ο λαός παρά τις δυσκολίες του -και σε αντίθεση με τους συνδικαλιστές- προτίθεται να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κρίσης. «Οι συνδικαλιστικοί φορείς παίρνουν αποφάσεις για απεργίες την ώρα που το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει. Εάν όλοι οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι απεργήσουν, τότε είναι βέβαιο, τραγικό και ανεπανόρθωτο το ναυάγιο. Πρώτα η πατρίδα και έπειτα ακόμη κι αυτό το δίκαιο συμφέρον μας», τονίζει χωρίς, όμως, να θίγει το θέμα της αύξησης στη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας όπου είχε εκφράσει, κατ' επανάληψη, την αντίθεσή του.
ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ
«Σε αυτόν που όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής.
Και σε εκείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φθηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε πολύ συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Λένιν
ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ:
Η μπαλάντα του Κυρ Μέντιου - Κ. Βάρναλης

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.


Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

Πηγή: alfavita.gr