Η σημερινή υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου σπούδασε στο Πολυτεχνείο, άρα οι σπουδές της έχουν και δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο του υπουργείου Παιδείας. Ως επίτροπος (1999-2004) στην Κομισιόν είχε το χαρτοφυλάκιο της Απασχόλησης και των Κοινωνικών Υποθέσεων και αρμοδιότητα για τις σχέσεις των δύο φύλων.
Επειδή όμως κάθε άνθρωπος και κάθε πράξη εκ του αποτελέσματος κρίνονται, επιβάλλεται να περιοριστούμε στα έργα και στις ημέρες της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Παιδείας. Μία από τις πρώτες πράξεις της ήταν η κατάργηση της βάσης του δέκα (10) ως απαραίτητου ορίου εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Και ενώ η σωφροσύνη επέβαλλε ίσως να καταργηθεί μεν αυτή η βάση, αλλά να οριστεί μια βάση μικρότερη, η νομοθετική ρύθμιση δεν προέβλεπε κανέναν περιορισμό. Οπως όμως και άλλοτε επανειλημμένα έγραψα, οι σπουδές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχουν δύο προϋποθέσεις: το θέλω και το μπορώ.
Στο βάθος όλης αυτής της νοσηρής καταστάσεως υπάρχει μια διττή φιλοσοφική αρχή: απαξίωση κάθε χειρωνακτικής ή τεχνικής εργασίας και καταξίωση κάθε θεωρητικής, νοουμένης όμως ως οκνηρίας ή τεμπελιάς. Γι' αυτό έχουν καταργηθεί και οι -εύκολες έστω- εξετάσεις από το γυμνάσιο στο λύκειο.
Γι' αυτό έχει παραμεληθεί και η τεχνική ή επαγγελματική εκπαίδευση, ως εάν η οικονομία δεν χρειάζεται μεσαία ικανά στελέχη.
Είπαμε όμως ότι κάθε πράξη κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα ήταν εξωφρενικό: εισαγωγή σε ΤΕΙ (Κοζάνης) με γενικό βαθμό 0,9. Κι αν αυτό ήταν η μόνη περίπτωση, δεν θα γινόταν κανείς λόγος. Σε πολλά τμήματα ΤΕΙ οι βάσεις μόλις και μετά βίας ξεπερνούν τη μονάδα και φτάνουν ώς το πέντε (5), χωρίς αυτό να σημαίνει, σε καμιά περίπτωση, ότι δεν υπάρχουν και τμήματα ΤΕΙ με υψηλές βάσεις, ανώτερες και από τις βάσεις σε πολλά τμήματα ΑΕΙ. Σε πολλά επίσης τμήματα ΑΕΙ οι βάσεις είναι γύρω στο έξι (6) με επτά (7). Είναι μάλλον βέβαιο ότι τα τμήματα αυτά ήταν τρίτης, δεκάτης, πεντηκοστής ή και εκατοστής επιλογής. Το πιο πιθανό λοιπόν είναι ότι οι φοιτητές και οι σπουδαστές αυτοί θα κάνουν την εγγραφή τους, θα πάρουν το πάσο και θα φύγουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.
Η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου παρουσιάστηκε στην τηλεόραση στις 26 Αυγούστου και, αντί να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την παταγώδη αποτυχία του μέτρου της κατάργησης της βάσης του δέκα (10), αναφέρθηκε σε εξέταση του προβλήματος, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο της ελεύθερης πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, επικαλούμενη ανάλογα μέτρα στο εξωτερικό. Κατά το «ευδαιμονιστικό αξίωμα», όλοι οι άνθρωποι επιδιώκουν την ευδαιμονία ή την ευτυχία. Για να συμβεί αυτό, πρώτον, πρέπει να κάνει κανείς μια δουλειά που του αρέσει, προς την οποία έχει κλίση, και δεύτερον ν' αμείβεται καλά.
Αντί, λοιπόν, να προσπαθήσουμε χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα μέσα, και μάλιστα την τηλεόραση, ν' αλλάξουμε τη νοοτροπία και να περάσουμε το τόσο παλαιό αλλά πάντα επίκαιρο μήνυμα του Ησιόδου (8ος αι. π.Χ.) ότι «καμιά εργασία δεν είναι ντροπή, η τεμπελιά είναι ντροπή», θα προσπαθήσουμε όλους να τους εισαγάγουμε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για να τους καταστήσουμε τρισδυστυχισμένους. Κάθε άνθρωπος έχει ικανότητες, όχι για όλα τα πράγματα -μόνο ο Γκαίτε ήταν καθολικό πνεύμα. Η προκοπή του εξασφαλίζεται, όταν ο ίδιος κατανοήσει πού τα καταφέρνει και επιδοθεί σ' αυτό. Δεν έχει τόσο σημασία τι είναι αυτό, τεχνικό ή πνευματικό. Σημασία πρώτιστη έχει να περνάει το χρόνο του μ' αυτό, χωρίς να βλέπει το ωρολόγι του πότε θα περάσει η ώρα, για ν' απαλλαγεί από κάτι που τον βασανίζει.
Αντί, λοιπόν, με εξετάσεις από το γυμνάσιο στο λύκειο να περάσει στους νέους και στις νέες το μήνυμα ότι για διάφορους λόγους είναι προτιμότερο να στραφούν στην τεχνική εκπαίδευση, που είναι σημαντική (και θα τους εξασφαλίσει εργασία) όσο και η θεωρητική, «χαϊδεύουμε τ' αυτιά» των νέων υποσχόμενοι Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, χωρίς ντροπή τούς εξωθούμε στη δυστυχία. Αυτό είναι το όραμα, όπως φάνηκε (26-8-2010) απ' όσα είπε από τηλεοράσεως η υπουργός Παιδείας, ενώ, επαναλαμβάνω, δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, αφού παρά λίγο θα βρίσκονταν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και όσοι και όσες δεν υπέβαλαν καν μηχανογραφικό. Ελλάς, το μεγαλείο Σου βασίλεμα δεν έχει!!!
Ανεξαρτήτως των ανωτέρω, η πολιτική για την παιδεία πρέπει να εκπονείται -ει δυνατόν- απ' όλα τα κόμματα. Διαφορετικά, ας μου επιτραπεί να πω ότι τα παιδία παίζει, μόνο που τα παιδία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι ψηφισμένοι από τον ελληνικό λαό άρχοντες. Αυτοί, παρ' όλα αυτά, παίζουσιν εν ου παικτοίς, εφόσον αποφασίζουν για το μέλλον της νέας γενιάς, του μέλλοντος του Εθνους και ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να γνωρίζει με ποιους «σοφούς» διαβουλεύεται.
Θέλω να πιστεύω ότι ο νόμος 5343/1932, παρ' όλο που ήταν εμπνεύσεως κατά βάση Κ. Καραθεοδωρή, η διαβούλευση, που προηγήθηκε από την ψήφισή του, μεταξύ του υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου και των κομμάτων, υπήρξε ένας παράγων που συνετέλεσε, παρά τις ατέλειές του, ώστε να κρατήσει μισόν ακριβώς αιώνα (1932-1982). Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και τώρα και να μην επαναληφθεί το φαινόμενο το ίδιο κόμμα εξουσίας να έχει σε δεκατρία (13) χρόνια τρεις διαφορετικές πολιτικές για την παιδεία (Αρσένης - Ευθυμίου - Διαμαντοπούλου).
* Τέως καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου