Απάντηση στο άρθρο του Απόστολου Λάκασα ¨Κ¨ της 21/7/2010
κ. Λακασά,
Λέτε ότι χαίρεστε που το κείμενό σας «Αξιολόγηση θέλουν πολλοί εκπαιδευτικοί» στην εφημερίδα Καθημερινή της14/7/2010, προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά δεν τις δημοσιεύετε όλες. Συμφωνώ με τηναπάντηση του συναδέλφου κ. Κατσούλα, και χαίρομαι που τουλάχιστον δημοσιεύσατε αυτήν, αλλά διαπιστώνω ότι και στο δεύτερο κείμενο σας «Αυτό το λάθος το έκανα εγώ!» της 21/7/2010), έχετε ανακρίβειες, όπως για παράδειγμα γράφετε οτι η ΟΛΜΕ αρνείται την εφαρμογή των ζωνών εκπαιδευτικής προτεραιότητας, ενώ είναι δική της αρχική θέση και πρόταση.
Και πολύ φοβάμαι οτι το Υπουργείο είναι που δεν θα υλοποιήσει την πρόταση αυτή, όταν ήδη έχει δώσει «δείγματα γραφής» με την κατάργηση των ελάχιστων σχολείων ειδικής εκπαίδευσης, καλλιτεχνικής-μουσικής και αθλητικής παιδείας, πειραματικά, καθώς και τα ακόμη πιο λίγα Τμήματα Ένταξης και τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, με την παιδαγωγικά άψογη δικαιολογία σταματήματος της… «αφαίμαξης του δημόσιου ταμείου». Παράλληλα, θεσμοί υποστήριξης των παιδιών που συναντούν δυσκολίες στη μάθηση, όπως είναι οι τάξεις υποδοχής και τα φροντιστηριακά τμήματα, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της κατάργησής τους, με άμεση και οδυνηρή συνέπεια την όξυνση των μορφωτικών ανισοτήτων.
Και εγώ συμφωνώ με τη ρήση του Νίτσε, «Εγώ φταίω γι’ αυτό -δεν θα μου το πάρεις αυτό το λάθος- αυτό το λάθος το έκανα εγώ!». αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Τα προβλήματα που διαπιστώνονται σήμερα στο σχολείο, δυστυχώς τα έχουν επισημάνει οι εκπαιδευτικοί κατ’ επανάληψη, έχουν δώσει μάχες και πολυήμερες απεργίες γι’ αυτά και τώρα έρχεται η υπουργός να μιλήσει ανερυθρίαστα για «αυτό που συμβαίνει στην εκπαίδευση οτι είναι άνω ποταμών!!!». Επίσης να γίνει κατανοητό οτι η αντίθεσή μας στο νόμο 3848/10 για την εκπαίδευση δεν σημαίνει οτι υπερασπιζόμασε αυτό το σχολείο. Οι παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος είναι πολλές, και είναι λάθος να στοχοποιούνται οι εκπαιδευτικοί για όλα τα δεινά του.
Είναι φανερό πλέον, ότι οι στόχοι της κυβέρνησης στην εκπαίδευση περιλαμβάνουν τη δραστική μείωση της ευθύνης της κυβέρνησης για τις κοινωνικές ανάγκες, (παράδοση του κόστους του εκπαιδευτικού μας συστήματος στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στους, με μειωμένους μέχρι και 50% αντίστοιχους πόρους, νέους Δήμους του Καλλικράτη), τη μείωση των προσδοκιών των ανθρώπων για την οικονομική τους ασφάλεια, την «πειθάρχηση» της ψυχής... Υπάρχει τόσος θόρυβος γύρω από ολα αυτά, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ακούσει κανείς κατι άλλο.
Πιο συγκεκριμένα όσο αφορά τον νόμο 3848/10, κανείς δεν πιστεύει οτι το Υπουργείο μέσω της αυτοαξιολόγησης επιδιώκει να μάθει «ποσοτικά στοιχεία» των σχολικών μονάδων. Γνωρίζουν οι υπηρεσίες του Υπουργείου, πολύ καλά ποιά είναι η υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων, ποιοί είναι οι οικονομικοί πόροι, ποιό είναι το δυναμικό, εκπαιδευτικών και μαθητών, υπηρεσιακή κατάσταση και προσόντα εκπαιδευτικών, τη φοίτηση και τις επιδόσεις των μαθητών. Κάθε σχολικό έτος, η κάθε σχολική μονάδα συμπληρώνει ένα μεγάλο αριθμό από στατιστικούς πίνακες για διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου με όλα τα παραπάνω στοιχεία, και επιπλέον ενημερώνει κάθε μήνα μια βάση δεδομένων για οποιαδήποτε μεταβολή συμβαίνει στη σχολική μονάδα. Άρα γιατί να δαπανηθούν 7.200.000 ευρω για μια τέτοια γραφειοκρατική εργασία που ήδη γίνεται; Οσο αφορά τις δεξιότητες των εκπαιδευτικών, ακόμα και οι «αξιολογητές» αναγνωρίζουν οτι οι εκπαιδευτικοί κατέχουν σύνθετες γνώσεις, δεξιότητες και αξίες. Ένα μέρος της αξιολόγησης εστιάζεται σε μια περιορισμένη γκάμα γενικών τεχνικών δεξιοτήτων σχετικά εύκολα να μετρηθούν (τυπικά προσόντα: πτυχία, γλώσσες κλπ) . Πώς να μετρήσει όμως κανείς τη χαρά της ανακάλυψης, την ανία και τη βαρεμάρα, την ανυπομονησία, την αγωνία, την χαρά της δημιουργίας, τη λαχτάρα του διαλλείματος, το απρόοπτο, τις θυελλώδεις συζητήσεις πάνω σε ένα θέμα; το πανηγυρικό κλίμα μιας εκδρομής; το άγχος, ή την αδιαφορία με τα διαγωνίσματα και τους βαθμούς; πώς να μετρήσει κανείς την μιζέρια και τη φαντασία; (και πως θα αξιολογηθεί κάποιος που έχει τεχνικές δεξιότητες αλλά είναι μίζερος και δεν έχει φαντασία; ή κάποιος που έχει λιγότερα «τυπικά προσόντα», αλλά είναι αγαπητός στα παιδιά και τα συναρπάζει στο μάθημα;) πώς θα μετατραπούν σε «ποσότητες» οι ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα; με ποιά μονάδα μέτρησης μπορεί κανείς να μετρήσει τη σχέση του εκπαιδευτικού με τους γονείς; Γνωρίζουμε οτι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί κατέχουν ήδη γενικές δεξιότητες. Πολλά από τα προβλήματά τους στην τάξη όμως δεν προέρχονται από την έλλειψη δεξιοτήτων αλλά εξαιτίας της έλλειψης πόρων, από αποξενωμένους μαθητές που δεν βλέπουν κανένα μέλλον, την έλλειψη αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας. Η ειλικρινής διαπραγμάτευση αυτών των προβλημάτων θα απαιτούσε μια υπέρογκη ποσότητα ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Οι σοφότερες εκπαιδευτικά λύσεις απλώς κοστίζουν πολύ...
Φιλικά
Εύη Πάτκου, καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης , Δ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου