Οδοντόβουρτσα

Πινέλα από τρίχες αλογοουράς

Οι αρχαιολόγοι την ονομάζουν «ραβδί μασήματος» (chewstick). Η πρωτόγονη οδοντόβουρτσα ήταν φτιαγμένη από κλαδί δέντρου, φτερό πουλιού, οστό ζώου ή ακόμα και από αγκάθι σκαντζόχοιρου! Η πρώτη που γνωρίζουμε ανάγεται στο 3.000 π.Χ. και ήταν ένα κλαδάκι με ξεφτισμένη απόληξη. 

Στην ινδική «Ayurveda» (αγιουρβέδα, σύστημα προληπτική ιατρικής και θεραπείας), συστήνεται η χρήση κλαδιού «ινδοσύκης»ή του δέντρου «neam» (είδος ινδικού μαονιού) που πρέπει να μασηθεί ώσπου να γίνει μαλακό και να επιτρέπει το βούρτσισμα των δοντιών. Στον μουσουλμανικό κόσμο, η χρήση οδοντόβουρτσας υπάρχει τουλάχιστον από την εποχή του Μωάμεθ. Κι ένας Ιάπωνας περιηγητής έγραψε ότι είδε στην Κίνα του 1223, Κινέζους μοναχούς να χρησιμοποιούν πινέλο από τρίχες αλογοουράς για να καθαρίζουν τα δόντια τους.

Ο σπουδαίος Βρετανός πανεπιστημιακός και αρχαιολόγος Antony Wood έγραψε το 1690 ότι κάποιος J. Barret θέλησε να του πουλήσει μια οδοντόβουρτσα.

Μαζική παραγωγή

Ο πρώτος που προχώρησε σε μαζική παραγωγή είναι ο Βρετανός William Addis. Στα 1770 ήταν φυλακισμένος για συμμετοχή σε ταραχές και χρησιμοποιούσε για το καθάρισμα των δοντιών του ένα πανί βουτηγμένο σε αιθάλη και αλάτι. Θέλησε να βελτιώσει την κατάσταση. Πήρε ένα κόκαλο, του άνοιξε τρύπες, προμηθεύτηκε από έναν δεσμοφύλακα τρίχες, τις έκανε τούφες και τις πέρασε από τις τρύπες. Η οδοντόβουρτσα ήταν έτοιμη. Όταν αποφυλακίστηκε, ξεκίνησε μαζική παραγωγή της εφεύρεσής του. Πέθανε στα 1808, πάπμπλουτος. Στην Αμερική, η παραγωγή οδοντόβουρτσας ξεκίνησε στα 1885. Οι πρώτες τρίχες νάιλον χρησιμοποιήθηκαν στις οδοντόβουρτσες στα 1938 από την εταιρεία DuPront, ενώ από το 1959, κυκλοφορεί η Broxodent: η ηλεκτρική οδοντόβουρτσα.

Πηγή: Έθνος (Κάρολος Μπρουσαλης)