Το ένα χωρίζεται σε δύο

 Θανάση Τσιριγώτη

          «Το ένα χωρίζεται σε δύο» ή «τα δύο ενώνονται σε ένα»; Εδώ δεν πρόκειται για ένα σχολαστικιστικό φιλοσοφικό ερώτημα που απασχολεί μία χούφτα μυημένους. Δεν πρόκειται για ένα ερώτημα που κουρνιάζει στα μυαλά μιας δράκας πανεπιστημιακών αποκομμένων από τη ζωή και την ταξική πάλη.

          Η αστική ιδεολογία, οι φιλοσοφικές της εκφράσεις και η πολιτική της κατάληξη επιμένουν στην ολότητα και στη σύνθεση, παρουσιάζοντας έτσι την κοσμοθεωρία τους ως θεώρηση όλου του κόσμου. Oι κυρίαρχες ιδέες θέλουν να είναι καθολικές, παγκόσμιες ή εθνικές για να σέρνουν πίσω τους αιχμάλωτες τις κυριαρχούμενες τάξεις. Αντίθετα ο μαρξισμός επιμένει στη διαίρεση των εννοιών, των κοινωνιών, στην ακρίβεια και όχι στη «θολούρα». O Λένιν το διατύπωσε ως εξής:

          «Για μας (σ.σ. τους μαρξιστές) σημασία έχει ν' αναρωτιόμαστε ποιος, ποιον και γιατί». Αυτό το βασανιστικό αλλά ταυτόχρονα κι επιστημονικό δίλημμα «ποιος - ποιον» επανέρχεται στις μέρες μας αμείλικτο, πελώριο κι αδυσώπητο. Ποιος ωφελείται από το μνημόνιο και τις συμφωνίες υποταγής στην ΕΕ και το ΔΝΤ; «Η χώρα», απαντάει μ' ένα στόμα η κακόφημη συμμορία άρχουσας τάξης και ΜΜΕ, θέλοντας πίσω από την εθνική ολότητα να σύρει τους φτωχούς, τους άνεργους, τους ανήμπορους, τους εργάτες και τη νεολαία.

          Η δικαιοσύνη αποφάσισε, κράζουν εν χορώ πληρωμένοι κονδυλοφόροι και πράσινοι παπαγάλοι, όταν οι δικαστές βγάζουν παράνομες τις απεργίες και τους απεργούς. Ποιος ωφελείται; οφείλει να ρωτάει ο αγωνιστής της αριστεράς, ο ταξικός συνδικαλιστής, ο δραστήριος εργάτης; Γιατί «αν το ένα διχάζεται στα δύο» κατά την έκφραση του Μάο Τσε Τουνγκ (που έθεσε τη διαλεκτική κόντρα στην αρμονία της παλιάς κινέζικης ιδεολογίας των γαιοκτημόνων και των μανδαρίνων) τότε μαθαίνουμε να βλέπουμε τα πράγματα με τα μάτια της τάξης μας και όχι με τα ματογυάλια των αστών.

          Ας πάρουμε το παράδειγμα της «εθνικής ανάπτυξης». Και πάλι στη μακρινή Κίνα ο Τενγκ Χσιάο Πιγκ, αυτός ο εφτάψυχος ρεβιζιονιστής που τρύπωσε στο κομμουνιστικό κόμμα, αποφάνθηκε πως «δεν έχει σημασία το χρώμα της γάτας αρκεί να πιάνει ποντίκια». Δηλαδή να παράγεται κοινωνικός πλούτος και καμία σημασία δεν έχει πώς και πόσο δουλεύουν οι εργάτες, ποιες είναι οι παραγωγικές σχέσεις, πώς και πόσο πλουταίνει ο καπιταλιστής.

          Είναι αλήθεια πως η υποχώρηση των ιδεών του κομμουνιστικού κινήματος σε συνάρτηση με το λαθραίο αντικομμουνισμό  πολλαπλασίασε τη σύγχυση.

          Πολλοί άνθρωποι βλέπουν και ακούνε με ξένα μάτια κι αυτιά, χρησιμοποιούν την αστική σκέψη. Χιλιάδες παιδιά εργατών και υπαλλήλων θέλουν να μοιάσουν σε τηλεοπτικά «σούργελα» και η τιμή νάσαι εργάτης ξεχάστηκε.

          Δίπλα σ' αυτά τα «ευκόλως εννοούμενα» έχουμε και τη φιλοσοφική, ιδεολογική και πολιτική ομπρέλα του «όλου». Πώς είναι δυνατόν, «οι κάτω και οι πάνω», ο λαός και το Κολωνάκι, να έχουν κοινά συμφέροντα, να βλέπουν τα πράγματα μ' ενιαίο τρόπο;

          Αλλά το ένα χωρίζεται στα δύο, όπως το παιδί από την εγκυμονούσα μάνα, ακριβώς όπως τούτη η κοινωνία κοιλοπονάει το αντίθετό της, το σοσιαλισμό, ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα.