Ενα ολοζώντανο όνειρο...

Η Δέσποινα Παπαθεοδοσίου ανακάλυψε από τα δέκα κιόλας χρόνια της μια μεγάλη αλήθεια της ζωής· ότι τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται. Ετσι, το παιδικό παραμύθι «Η Ιστορία του ονείρου» βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με το όνομά της.

Οταν με καμάρι μάς έδειξε το εξώφυλλο του πρώτου της βιβλίου, η ικανοποίηση στο πρόσωπό της ήταν έκδηλη. Η 10χρονη Δέσποινα είχε όρεξη για συζήτηση κι εμείς δεν μπορούσαμε να της χαλάσουμε χατίρι. «Θέλω πολύ μια μέρα να γυρίσω όλο τον κόσμο και να γνωρίσω καινούργιους πολιτισμούς. Να μάθω για τα ήθη και τα έθιμα από άλλες χώρες, πόλεις και χωριά. Πολλές φορές ρωτάω τον εαυτό μου "πώς γίνονται τα όνειρα" κι έτσι σκέφτηκα να πλάσω μια ιστορία που να το εξηγεί. Το παραμύθι μου μιλάει για το μοναδικό εργοστάσιο στο οποίο δημιουργούνταν όνειρα.

Η φαντασία των εργατών δούλευε αδιάκοπα για να φτιάξει καινούργια, για κάθε ένα παιδί του κόσμου. Το παραμύθι τελειώνει πως ζούμε για να ονειρευόμαστε και ότι τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά που φτιάχνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι». Σίγουρα νιώθει επιβεβαιωμένη μετά την έκδοση του βιβλίου της από τις εκδόσεις «Δρόμων» και αυτό το διαπιστώνει κάποιος από την άνεση που τη χαρακτηρίζει στη συζήτηση: «Η συγγραφή ενός παραμυθιού είναι δύσκολη, γιατί εμείς τα παιδιά έχουμε πολλές επιθυμίες. Θέλουμε να διαβάζουμε τα πάντα μέσα στο βιβλίο».

Το πρόσωπό της λάμπει ολόκληρο, όταν της ζητάμε να μας περιγράψει τα συναισθήματά της την ημέρα που έπιασε στα χέρια της τυπωμένο το όνειρό της: «Πήρα στα χέρια μου το παραμύθι τη Δευτέρα 24 Ιουνίου 2010, δηλαδή την τελευταία ημέρα του σχολείου μου. Οταν ο μπαμπάς μου γύρισε από τη δουλειά, κάλεσε εμένα και την αδερφή μου. Ηθελε να μας πει κάτι! Αρχισε, λοιπόν, να μιλάει και είπε: "Κορίτσια, μου έστειλαν από το σχολείο ένα γράμμα που λέει ότι κάποια από εσάς δεν θα περάσει στην επόμενη τάξη! Ποια νομίζετε ότι είναι αυτή;».

Εμείς δεν απαντήσαμε. Ο μπαμπάς έβγαλε από τον φάκελο ένα μπλε βιβλίο γυρισμένο από την πίσω πλευρά. Τον ρώτησα τι είναι αυτό και μου έδειξε το εξώφυλλο. Είδα πως έγραφε το όνομά μου. Χάρηκα πάρα πολύ. Ενιωσα μεγάλη ικανοποίηση». Ξεφυλλίζει μία μία τις σελίδες και μας δείχνει τις ζωγραφιές που κοσμούν το παραμύθι της.

Συγγραφέας και η μικρή αδελφή
Οταν φτάνει στην τελευταία, μας ρίχνει μια πονηρή ματιά σαν να λέει: «Εγώ σας έδειξα το βιβλίο μου, τι άλλο θέλετε τώρα να με ρωτήσετε;». Κι όταν υποψιάζεται ότι σειρά έχουν τα δικά της όνειρα, μας προλαβαίνει: «Δεν τελείωσα με το γράψιμο, έχω κι άλλα να γράψω». Την επικροτούμε γι’ αυτό κι εκείνη με μάτια που λάμπουν συνεχίζει: «Είναι όμορφο να πραγματοποιείς τα όνειρά σου. Η γιαγιά μου ονειρεύεται ακόμη και τώρα που είναι 90 χρόνων, να φτιάξουμε το σπίτι στο χωριό μας. Δεν ζεις χωρίς όνειρα».

Η μία αδελφούλα της, που είναι μικρότερη, παρασύρθηκε ήδη από αυτήν και συγγράφει «Tο όνειρο του γίγαντα», όπως μας πληροφορεί. Αποφεύγει να μιλήσει περί κληρονομικότητας και μπαίνει κατευθείαν στο ψαχνό: «Χρειάζεται να ανακατέψεις σε ένα μπολ μια κουταλιά χαράς και μια ιδέα από ωραίες στιγμές που πέρασαν. Το μείγμα που θα δημιουργηθεί όποιος το πιει θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά του. Τα όνειρα είναι άυλα. Δεν πιάνονται. Είναι δημιουργημένα από τη φαντασία των ανθρώπων. Η αγαπημένη μου συγγραφέας είναι η J. K. Rowling, που είναι μια διάσημη συγγραφέας, και το αγαπημένο μου παραμύθι "Ο νάνος και οι επτά Χιονάτες".

Είναι πολύ όμορφο παραμύθι, ακριβώς το ανάποδο από "Τη Χιονάτη και τους επτά νάνους". Μακάρι όταν θα είμαι μεγάλη να έχω το γράψιμο για δουλειά μου και όχι για να μου περνάει η ώρα». Η Δέσποινα Παπαθεοδοσίου έχει διψάσει. Ρουφά λίγη πορτοκαλάδα απ’ το καλαμάκι της και μας στήνει στον τοίχο: «Θα τα γράψετε όλα όσα είπαμε; Εχω ακούσει ότι οι δημοσιογράφοι γράφετε μόνο όσα θέλετε», μας λέει και ξεκαρδιζόμαστε όλοι στα γέλια με την αιχμή που αφήνει.

Πηγή: Έθνος (Γρηγόρης Χαλιακόπουλος)