Το Δεκέμβρη του 2008 η Ελλάδα παρακολουθούσε μια ολόκληρη γενιά να διαδηλώνει μαζικά, συγκλονισμένη από τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το Δεκέμβρη του 2010 η ίδια χώρα έχει υποθηκεύσει το μέλλον αυτής της γενιάς με ένα μνημόνιο κι ένα τεράστιο χρέος.
Τέσσερα από τα επτά παιδιά που πριν από δύο χρόνια είχαν γράψει σε αυτές τις σελίδες για το πώς βίωσαν τα Δεκεμβριανά -και μια ακόμη συνομήλική τους, που είχε συμμετάσχει στις διαδηλώσεις- μιλούν σήμερα για ό,τι έχει απομείνει από την προπερσινή εξέγερση.
Αν η αντίδρασή τους τότε ήταν συναισθηματική, σήμερα η σκέψη τους μοιάζει πιο πολιτική. Αυτό που περιγράφουν ότι ζουν είναι οι λόγοι μιας πραγματικής εξέγερσης. Ισως όχι με τους όρους που την οραματίζονται άλλοι για λογαριασμό τους, αλλά σίγουρα με έναν τρόπο που θα άλλαζε θεμελιώδεις πτυχές της πραγματικότητας.
«Το 2008 κατέβηκα κι εγώ σε μια πορεία που είχαν κάνει όλα τα σχολεία της πόλης, την οποία στη συνέχεια προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα κόμματα. Στην κατάληψη που έγινε μετά, δεν συμμετείχα γιατί διαπίστωσα ότι δεν την οργάνωσαν αυτοί που ένιωθαν πραγματική θλίψη αλλά αυτοί που ήθελαν να χάσουν μάθημα», θυμάται η Αθηνά Παρούση-Παπαδοπούλου, μαθήτρια σήμερα της Γ' τάξης του 2ου ΓΕΛ Χαλκίδας. «Για μένα ο θάνατος του Αλέξανδρου εξακολουθεί να έχει την ίδια σημασία και τον ίδιο συμβολισμό».
Οταν τη ρωτάμε αν οι πορείες που ακολούθησαν με αφορμή το μνημόνιο μπορούν να συγκριθούν με εκείνες των Δεκεμβριανών, εξηγεί πως η έντασή τους είναι διαφορετική. «Κι εμένα με επηρεάζει η κρίση αλλά όχι όσο ο θάνατος ενός παιδιού στην ηλικία μου. Βέβαια τότε είχε επιδράσει και η πίεση που δεχόμασταν, όπως δεχόμαστε και τώρα. Ολοι, γονείς, καθηγητές, το περιβάλλον, έχουν προσδοκίες από εμάς στη Γ' λυκείου. Το να μπούμε σε μια σχολή είναι ο μοναδικός μας σκοπός για φέτος».
Στην ίδια θέση και ο Βασίλης Καλαμπόγιας, μαθητής της Γ' λυκείου, έχει αποδεχτεί ότι «μέχρι τον Ιούνιο θα κινούμαι μόνο μεταξύ σχολείου, σπιτιού, φροντιστηρίου και μαθημάτων σχεδίου. Ο,τι είναι πέρα από το διάβασμα δεν υπάρχει, εκτός ίσως από κανένα σινεμά. Προσπαθώ να καταφέρω το στόχο που έχω θέσει, να σπουδάσω αρχιτεκτονική. Αλλά δεν σκέφτομαι όπως πριν από ένα χρόνο, ότι η γενιά μου πρέπει να μείνει εδώ και να αλλάξει ό,τι μπορεί. Ετσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα σκέφτομαι, μακάρι, μετά να μπορέσω να φύγω».
Ο Βασίλης δεν είχε διαδηλώσει τότε αλλά σήμερα είναι πιο ένθερμος με τις πορείες. «Δεν μου αρέσουν οι βιαιοπραγίες και τα καψίματα που κάνουν κάποιοι αλλά, ναι, για πρώτη φορά έχω κι εγώ την επιθυμία να κατέβω σε διαδηλώσεις. Παρακολουθούμε τα μέτρα που παίρνουν και αναρωτιόμαστε τι άλλο θα κάνουν για να μας περιορίσουν».
Φοιτήτρια στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου -μαθήτρια της Β' λυκείου στον Ασπρόπυργο το 2008- η Μαρία Μπούζα δεν πιστεύει πλέον ότι το να βγαίνει κανείς στους δρόμους είναι η λύση. «Λύση είναι να αλλάζεις την καθημερινότητά σου, να μη λαδώνεις, να σταματήσουν τα βύσματα και ό,τι μπορούμε να το αποκτούμε με την αξία μας. Κάποια στιγμή θα το καταλάβουν ότι αν δεν αλλάξει αυτό από γενιά σε γενιά, δεν θα αλλάξει ποτέ».
Η ίδια σήμερα δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές της, βοηθώντας την οικογένειά της. Για το μέλλον δηλώνει: «Δεν αγωνιώ. Τρέμω. Οταν τελειώσω τις σπουδές μου ξέρω ότι πιθανότατα δεν θα βρω δουλειά στο αντικείμενό μου, αλλά συνεχίζω να προσπαθώ για να διεκδικήσω ό,τι καλύτερο μπορώ. Το ιδανικό θα ήταν να μπορέσω να φύγω. Γιατί δεν γνωρίζουμε μέχρι πότε θα είναι τα μέτρα. Κι όταν ξέρεις ότι δεν έχεις μέλλον στη χώρα, σου κόβονται τα φτερά. Το συναίσθημα από τα Δεκεμβριανά έχει χαθεί. Είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε ορθολογικά».
«Με τρομάζει περισσότερο απ' όλα η ανησυχία και η ανασφάλεια που βλέπω στους μεγαλύτερους γύρω μου. Ο φόβος τους εάν αύριο θα έχουν δουλειά για να ζήσουν την οικογένειά τους», λέει η Δώρα Χαριτάκη, δευτεροετής φοιτήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο.
Η ίδια εκτιμά ότι σήμερα υπάρχουν πολλές αφορμές για εξέγερση των νέων. «Μου αρέσει το σύνθημα "να κάνουμε την κρίση ευκαιρία", γιατί πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας από μηδενική βάση».
Ως πηγή ανησυχίας θεωρεί όχι μόνο την άνοδο φασιστικών τάσεων, όπως της Χρυσής Αυγής, αλλά και το φόβο για τον «άλλο». «Η ανασφάλεια και ο φόβος στρέφουν τον ένα κατά του άλλου, αποσταθεροποιούν την κατάσταση και αυτό είναι επικίνδυνο», σημειώνει.
Για τα Δεκεμβριανά εκτιμά ότι λειτούργησαν θετικά, γιατί έστω και με κάτι τόσο συγκλονιστικό, όπως η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ταρακουνήθηκε ο κόσμος και άνοιξε η συζήτηση για το πού πάμε ως κοινωνία.
Μαθήτρια της Β' Λυκείου το Δεκέμβρη του 2008, η Ηρώ Παπασπύρου βρίσκεται σήμερα στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ. «Το χειρότερο που έχει συμβεί αυτά τα χρόνια είναι ότι μεγάλη μερίδα των νέων έχει πειστεί ότι οι αγώνες είναι μάταιοι, και αυτό πρέπει να αλλάξει», λέει «Οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά οδήγησαν σ' αυτό το αποτέλεσμα».
Εκτιμά πως το εκπαιδευτικό πρόβλημα είναι η αδυναμία του σχολείου να αναπτύξει την κριτική σκέψη των νέων, κάτι που τους ακολουθεί και στη συνέχεια της ζωής τους. «Αυτό που μας μαθαίνουν είναι πως εάν ακολουθείς το κατεστημένο κερδίζεις, ενώ εάν διαφοροποιείσαι, χάνεις».
Σ' αυτό πιστεύει ότι συντελούν και τα ΜΜΕ. «Οταν ζεις από κοντά τα γεγονότα, όπως το Δεκέμβρη, και μετά τα βλέπεις στην τηλεόραση, νομίζεις ότι είναι άλλη πραγματικότητα», λέει, προσθέτοντας ότι κυρίως τα τηλεοπτικά μέσα εξυπηρετούν ξεδιάντροπα πολιτικά συμφέροντα και είναι κατευθυνόμενα. «Εξαιτίας της επανάληψης των εικόνων καταστροφής πολλοί αντί να πουν ότι αυτό το παιδί θα μπορούσε να είναι δικό μου, είπαν ότι αυτό το μαγαζί θα μπορούσε να είναι δικό μου. Το βρίσκω θλιβερό», καταλήγει.
Πηγή: Ελευθεροτυπία (Τάσου Τσακίρογλου, Αγγελικής Μπουμπούκα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου