Ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε χθες Τετάρτη (12/01) ότι η ελληνική κυβέρνηση θα παρέμβει, υπέρ των θυμάτων του Ναζισμού, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου ως γνωστόν έχει καταλήξει η υπόθεση μετά από Γερμανική κίνηση, με την οποία η Γερμανική πλευρά προσπαθεί να παρακάμψει την τελεσίδικη απόφαση του Ανώτατου Κυρωτικού Δικαστηρίου της Ιταλίας (!), η οποία δικαιώνει τα θύματα του Διστόμου και ζητά από τις γερμανικές αρχές να αποζημιώσουν άμεσα τους συγγενείς τους!
Αυτή την ώρα δεν είναι γνωστά ούτε το περιεχόμενο ούτε η μορφή ούτε τα χαρακτηριστικά της κυβερνητικής παρέμβασης στη Χάγη. Και κυρίως δεν είναι σαφές αν η κυβερνητική παρέμβαση στη Χάγη θα έχει ουσιαστικό περιεχόμενο ή γίνεται για τα «μάτια του κόσμου» και αποκλειστικά για λόγους εσωτερικών εντυπώσεων, πράγμα και το πιθανότερο.
Ό,τι όμως κι αν συμβαίνει, το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποχρεώθηκε έστω και στο «και πέντε» να παρέμβει συνιστά μια πρώτη μικρή νίκη του κινήματος των μαρτυρικών πόλεων, των αγώνων της Επιτροπής για τη διεκδίκηση των Γερμανικών επανορθώσεων και των ευρύτερων λαϊκών πιέσεων.
Αυτή την ώρα οι προσπάθειες και οι αγώνες πρέπει να ενταθούν τόσο για να προσλάβει όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικό χαρακτήρα η κυβερνητική παρέμβαση στη Χάγη όσο και κυρίως, για να διεκδικήσει άμεσα η κυβέρνηση τις Γερμανικές επανορθώσεις προς τη χώρα μας για τις κλοπές και τις καταστροφές των Γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων, οι οποίες, σύμφωνα με την Επιτροπή Διεκδίκησης, φτάνουν τα 162 δισ.!!!!
Φυσικά, θα είναι πολλοί εκείνοι που θα αναρωτιούνται πως φτάσαμε στο σημείο να διεκδικούν οι συγγενείς των θυμάτων του ναζισμού της χώρας μας και ειδικότερα τα θύματα του μαρτυρικού Διστόμου, μέσω της Ιταλίας και δια μέσου της Ιταλικής δικαιοσύνης την καταβολή των επανορθώσεων από πλευράς του γερμανικού κράτους!
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εμπερικλείει τη μεγάλη τραγωδία που βιώνει ο τόπος αυτός εδώ και δεκαετίες με τις εθελόδουλες εξωνημένες κυβερνήσεις του και τις παραδομένες πολιτικές και οικονομικές του ελίτ.
Ένα μικρό ιστορικό για το πώς φτάσαμε έως εδώ αποκαλύπτει μια μικρογραφία και μόνο της τραγωδίας.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ:
Ο δικαστικός «μαραθώνιος» ξεκίνησε το 1995 από τους συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου, οι οποίοι κατέθεσαν αγωγή.
Στην αγωγή οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου απαίτησαν από το γερμανικό δημόσιο την υλική και ηθική ικανοποίησή τους για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι στρατιώτες του Γ' Ράιχ.
Η κίνηση αυτή θεωρείται «παγκόσμια πρώτη», καθώς, για πρώτη φορά απαιτήθηκαν αποζημιώσεις ατομικά από συγγενείς θυμάτων κατά αλλοδαπού δημοσίου (δηλαδή από άτομα και όχι από κράτος).
Οι επόμενοι σταθμοί του δικαστικού «μαραθώνιου» ήταν:
• Το 1997 εκδίδεται η υπ΄ αριθ 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς η οποία δικαιώνει τους Διστομίτες και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη
• Το 2000 το Γερμανικό δημόσιο ασκεί αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου κατά της αποφάσεως αυτής, υποστηρίζοντας ότι η Γερμανία απολαμβάνει του προνομίου της ετεροδικίας-δηλαδή ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζεται σε ξένη χώρα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Θεωρεί δηλαδή η Γερμανία ότι πρέπει να δικαστεί ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων και όχι ενώπιον των δικαστηρίων άλλης χώρας.
• Εκδίδεται υπ΄ αριθ 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου η οποία απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου και έτσι η Γερμανία από εκείνη τη στιγμή οφείλει πλέον να καταβάλει στους Διστομίτες τα ποσά που έχει επιδικάσει το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς το 1997 (περίπου 60 εκατομ. ευρώ με τους τόκους έως σήμερα).
• Η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τα ποσά που διά της ως άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει και έτσι οι συγγενείς των θυμάτων προχωράνε σε αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα.
• Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή (το 2002) και ισχυρίζεται ότι για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών του στοιχείων στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης βάσει της διατάξεως 923 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Σημειωτέον ότι παρόμοια διάταξη δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου.
• Η ανακοπή του γερμανικού δημοσίου γίνεται δεκτή από το ελληνικό δικαστήριο και ως εκ τούτου οι Διστομίτες δεν μπορούν να εισπράξουν τα χρήματά τους.
• Το 2004 μπροστά στο αδιέξοδο, οι συγγενείς επικαλέστηκαν τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαικού Συμβουλίου δυνάμει του οποίου η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστήρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
• Επελέγη η Ιταλία προκειμένου να κινηθεί αυτή η διαδικασία και πράγματι το Νοέμβριο του 2008 (μετά από 4χρονο αγώνα και στην Ιταλία) κηρύσσεται εκτελεστή η απόφαση της Λιβαδειάς στην ευρωπαϊκή αυτή χώρα.
• Η Γερμανία, κατόπιν αυτού, προσφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο η Ιταλία έπραξε νόμιμα αναγνωρίζοντας (με την κήρυξη ως εκτελεστής την ελληνικής απόφασης) στους κατοίκους του Διστόμου το δικαίωμα να αποζημιωθούν από τα περιουσιακά στοιχεία της Γερμανίας στην Ιταλία. Εκτίμηση νομικών είναι ότι η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη προκειμένου να αποτρέψει το ενδεχόμενο και άλλες χώρες να ζητήσουν αποζημιώσεις (με ατομική προσφυγή, όπως οι Διστομίτες) για τα εγκλήματα του Γ' Ράιχ.
Πηγή: iskra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου