Αναγωγή

Τὸ παιδὶ μὲ τὴ φυσαρμόνικα

Θὰ βγῶ στὸν κάμπο νὰ μαζέψω

τὰ πεσμένα φύλλα τοῦ ἥλιου,

νὰ πλάσω τὶς ἀκτίδες του -τοῦτο τὸ καλοκαίρι-,

νὰ πλάσω τὶς ἀκτίδες του σὲ φύλλα γιὰ νὰ γράψω

τὸν οὐρανὸ καὶ τὸ τραγούδι σου, Ἑλληνόπουλο!

Γιατὶ τὸ χῶμα δὲ μὲ φτάνει! Δὲ μὲ φτάνει τὸ αἷμα μου!

Γιατὶ τὰ δάκρια μου δὲ φτάνουνε νὰ πλάσω τὸν πηλό μου!

Τί νὰ τὸ κάνω τὸ σπίτι μου; Ἔξω σὲ τραγουδᾶνε!

Ἔξω μιλοῦν γιὰ σένανε! Δέ μου φτάνει ἡ φωνή μου!

Θὰ τρέξω ἐκεῖ ποὺ σ᾿ ἄκουσα νὰ λὲς «Ὄχι» στὸ θάνατο.

Θὰ τρέξω ἐκεῖ ποὺ πήγαινες σφυρίζοντας ἀντίθετα

στ᾿ ἀστροπελέκι,ἀντίθετα στὴ διαταγὴ

καὶ στὸ γλυκὸ ψωμὶ τῆς γῆς! Ἀντίθετα

στὰ γαλανά σου μάτια ποὺ ἦταν γιὰ τὸν ἔρωτα!

Νικηφόρος Βρεττάκος