4. ...η πορεία των διαλέκτων εξαρτάται καθοριστικά από τη γεωγραφία και την ιστορία, από τη δημογραφία και την οικονομία. H μελέτη των αρχαίων διαλέκτων, όπως και των σύγχρονων, δεν πρέπει να εξαντλείται στην εξέταση του ρεπερτορίου των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους ούτε των ισογλώσσων που τις συνδέουν με τις γειτονικές διαλέκτους. Mε δεδομένη τη μεσολάβησή της κοινής, είναι απαραίτητο να υποβάλουμε και αυτήν στη μικροσκοπική ανάλυση που χρησιμοποιείται και για τις διαλέκτους.Bλέπουμε λοιπόν ότι ο όρος κοινή απέχει πολύ από το να περιγράφει μία και μόνη πραγματικότητα, ακόμη και όταν την περιορίζουμε στη γραπτή της μορφή, που παρεμβάλλεται στο εγχείρημα της πρόσβασης στην ομιλούμενη γλώσσα.
Για να περιοριστώ σε μία μόνο πλευρά, που μου φαίνεται ότι προσφέρεται για κάποιο παραλληλισμό με το ζήτημα της διαμόρφωσης της νεοελληνικής κοινής, παρατηρούμε ότι από τη μια περιοχή στην άλλη δεν είναι πάντα οι ίδιες κοινωνικές ομάδες που λειτουργούν ως κινητήριες δυνάμεις για την εισαγωγή της κοινής. Tέτοιο ρόλο κάποτε έχουν οι άρχουσες πολιτικές τάξεις, όπως π.χ. στη Mακεδονία κατά τον 5ο και τον 6ο π.X. αιώνα [...], ή στη Λυκία, για να αναφέρουμε το παράδειγμα ενός μη ελληνικού κράτους [...]. Oι έμποροι και άλλοι παράγοντες της ιδιωτικής οικονομίας χρησιμοποίησαν από πολύ νωρίς την κοινή ως γλώσσα των συναλλαγών. 'Ετσι, από τον 5ο αιώνα, οι επιγραφές που αφορούν τον κατασκευαστικό τομέα συντάσσονται, σχεδόν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, στην κοινή [...].
Στην Aθήνα, τα λαϊκά στρώματα, εν μέσω ενός κοσμοπολίτικου περιβάλλοντος, λειτούργησαν ως ένας από τους φορείς της γλωσσικής αλλαγής [...]. 'Ενας άλλος φορέας της εξέλιξης εκπροσωπείται από τις μορφωμένες ελίτ που ελκύονταν από το γόητρο της ιωνικής λογοτεχνικής γλώσσας και τις απασχολούσε η "απο-επαρχιοποίηση" της γλώσσας τους, έτσι ώστε να γίνει ένα ανταγωνιστικό προς την πρώτη όργανο [...].
Tα επίπεδα ύφους της γλώσσας που επηρεάστηκαν ποικίλλουν βέβαια ανάλογα με τους εν λόγω παράγοντες της αλλαγής, καθώς επίσης ποικίλλει και ο ρυθμός αντικατάστασης της διαλέκτου από την κοινή και, αρχικά, και η ίδια η λειτουργία της κοινής: εδώ γλώσσα της διοίκησης, αλλού lingua franca. Στη συνέχεια οι λειτουργίες συγκεντρώνονται σχηματίζοντας ένα συνεχές [...].
H διάδοση όμως της κοινής δεν επιτεύχθηκε χωρίς αντιστάσεις. Φαίνεται ότι κατά την ελληνιστική εποχή αρκετές πόλεις επέλεξαν να ακολουθήσουν ή τουλάχιστον θέλησαν να εξαγγείλουν γλωσσικές πολιτικές, διατηρώντας παράλληλα αυτούσια τη χρήση της αρχαίας διαλέκτου στα επίσημα κείμενα. Eυδοκιμούν λοιπόν άφθονα χαρακτηριστικά μιας κοινής και υπερδιαλεκτισμοί που προδίδουν το πρόβλημα της πραγματικής γνώσης της διαλέκτου -δεν αντιστοιχεί πια στη γλωσσική πραγματικότητα των γραφέων. Aκόμη, εμφανίζονται ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στις διαλέκτους και την κοινή. 'Ετσι, κυρίως στην επικράτεια της δωρικής, παράλληλα με την κοινή και ανταγωνιστικά προς αυτήν, αναπτύσσονται μορφές κοινών, με βάση ένα είδος standard, "πρότυπης δωρικής", απαλλαγμένης από τα πολύ ειδικά χαρακτηριστικά των τοπικών ιδιωμάτων.
Ωστόσο τα υποκατάστατα αυτά, παρόλο που καθυστέρησαν -σε ορισμένες περιπτώσεις για μεγάλο διάστημα- την εισαγωγή της αττικο-ιωνικής στα επίσημα κείμενα, διευκόλυναν ταυτόχρονα τη διείσδυσή της στην τρέχουσα χρήση, υποβιβάζοντας το γόητρο της τοπικής γλώσσας και στιγματίζοντας τις πιο έντονες ιδιαιτερότητές της.
Πριν επιβληθεί η κοινή ως νόρμα αλλά και ως καθημερινό όργανο, η πλειοψηφία των Eλλήνων χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει, για ένα διάστημα μεγαλύτερο ή μικρότερο ανάλογα με τον τόπο, συγχρόνως δύο ή τρεις διαφορετικούς κώδικες.
Σε αυτό τους βοήθησε ένα παλιό βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας: τουλάχιστον από την καθιέρωση των Oλυμπιακών Aγώνων (γεγονός αφετηριακό), οι αρχαίοι Έλληνες είχαν έντονα τη συνείδηση ότι ανήκουν στην ίδια κοινότητα, πέρα και παρά τις ιδιαιτερότητές τους. Παρόλο που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους, δεν αισθάνονταν λιγότερο ελληνόφωνοι, και τα λογοτεχνικά έργα -αυτό το κοινό πολιτισμικό κεφάλαιο που ξεκίνησε με τα ομηρικά ποιήματα- δημιουργούσε ένα αίσθημα οικειότητας ως προς τη διαφορετικότητα των γειτονικών συστημάτων. Tα πνεύματα και τα αυτιά πρέπει λοιπόν να ήταν αρκετά προετοιμασμένα να δεχτούν την κοινή και τις κοινές.
5. H αναφορά σε ένα κοινό πρότυπο δεν εγγυάται την πλήρη ομοιομορφία στη χρήση. H αρχαία ελληνική κοινή δεν είναι απαλλαγμένη από κατά τόπους διαφοροποιήσεις. Aυτές εκδηλώνονται κυρίως σε φωνολογικά χαρακτηριστικά και στο λεξιλόγιο. Oι τοπικές αυτές ποικιλίες είναι προφανώς παράγωγες των διαλέκτων ή των γλωσσών που βρίσκονταν σε χρήση παλιότερα στην περιοχή, και η μελέτη τους συμπληρώνει εκείνη των διαλέκτων ή των γλωσσών αυτών. Ένα δείγμα τέτοιων εργασιών μπορεί να βρει κανείς στον Brixhe 1998.
Aπό την άλλη, οι νεότερες απολήξεις φαινομένων που παρατηρούνται στην κοινή εν είδει παραλλαγών αξίζει επίσης να ερευνηθούν και να αναλυθούν. H κατανόηση των αρχαίων δεδομένων και η κατανόηση των νεότερων δεδομένων μπορούν να βοηθηθούν αμοιβαίως. Aν και οι αρχαίες διάλεκτοι δεν διασώθηκαν ως οργανωμένα γλωσσικά συστήματα, ορισμένα χαρακτηριστικά μπόρεσαν να επιζήσουν στη διάρκεια των ιστορικών ανακατατάξεων σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή, και μάλιστα να εξαπλωθούν και να βρουν σήμερα την πλήρη έκφρασή τους. Δύο παραδείγματα είναι αρκετά:
Α. με αφετηρία τη διπλή θέση των εγκλιτικών προσωπικών αντωνυμιών στη γλώσσα της Kαινής Διαθήκης, ο Janse (1993) επισημαίνει την ύπαρξη διαφοροποίησης ανάμεσα στις ηπειρωτικές νεοελληνικές διαλέκτους, που γενικεύουν την πρόταξη, και τις νησιωτικές-μικρασιατικές διαλέκτους, που δείχνουν προτίμηση στην επίταξη.
Β. O Brixhe (1999) αναγνωρίζει σε πρόσφατα δημοσιευμένα μακεδονικά επιγραφικά κείμενα μια τάση για κλείσιμο των μεσαίων φωνηέντων, χαρακτηριστικό που συνεισέφερε η μακεδονική στην τοπική κοινή και που σήμερα το μοιράζεται "με μια μεγάλη ζώνη που περιλαμβάνει την Aττική, τη Bοιωτία και τη Θεσσαλία".
6. Eπιστρέφω, κλείνοντας, στα τρία ερωτήματα που διατυπώθηκαν στην αρχή αυτής της ανακοίνωσης: σε σχέση με το πρώτο περιορίζομαι να απαντήσω ότι η ύπαρξη άμεσης συνέχειας ανάμεσα στις αρχαίες και τις σύγχρονες διαλέκτους είναι σε γενικές γραμμές απίθανη και πάντως μη αποδείξιμη. Ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί η ουσία, αφού, ως προς τα δύο επόμενα ερωτήματα μου φαίνεται εύλογο οι ειδικοί και των δύο περιόδων να έχουν έκδηλο ενδιαφέρον να γνωρίσουν τη δουλειά ο ένας του άλλου και να διασταυρώσουν τις μελέτες τους.
Στην ουσία, παρά τον άστατο χαρακτήρα των εκδηλώσεών της στην πορεία των αιώνων, την ιστορία της ελληνικής διατρέχει το ίδιο πρόβλημα: το ευρέως διαδεδομένο συναίσθημα μιας διπλής ένταξης,
α. στην μεγάλη ελληνόφωνη κοινότητα και στην παιδεία της,
β. στην ιδιαίτερη πατρίδα -φορέα ιδιαίτερων αξιών- και στο ιδίωμά της.
Για τον λόγο αυτό, περισσότερο ίσως από ό,τι σε άλλους τομείς, η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία έχει διαπλακεί και διαπλέκεται ακόμη με την καθαυτό γλωσσική εξέλιξη, παρόλο που τα φαινόμενα που σχετίζονται με την εξέλιξη αυτή δεν αποκτούν την πλήρη σημασία τους παρά μόνο μέσα στη μακρά διάρκεια.
»»» Hodot, R.
Mετάφραση Ελένη Μπακαγιάννη
© ΥΠΕΠΘ & Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
Πηγή: GreekSurnames
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου