Οι σχέσεις Εκκλησίας - κράτους σε άλλες χώρες της E.E.

Η προνομιακή μεταχείριση με απαλλαγή του φόρου εισοδήματος και η φορολόγηση ναών και ακινήτων

Tο πλέγμα που διέπει τις σχέσεις Εκκλησίας - κράτους σε άλλες χώρες της Ε. Ε., είναι σύνθετο, ωστόσο τα όρια περί τις οικονομικές υποχρεώσεις των δύο πλευρών είναι σαφή, αλλού υπάρχει φόρος υπέρ Εκκλησίας και ταυτόχρονα φορολόγηση ακινήτων της Εκκλησίας, αλλού η προνομιακή μεταχείριση της Εκκλησίας συνοδεύεται από σειρά υποχρεώσεών της σε άλλους τομείς.
Την ώρα που καθαρογράφονται οι τελικές ρυθμίσεις στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο για το εύρος της φορολόγησης της περιουσίας και των εσόδων της Eλλαδικής Εκκλησίας, έχει ενδιαφέρον μια σύντομη αναφορά σε όσα ισχύουν σε άλλες χώρες.
– Μεγάλη Βρετανία: Το κράτος δεν επιχορηγεί τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα και για τον λόγο αυτό σχεδόν δεν τα φορολογεί. Τα έσοδα και οι δωρεές που συγκεντρώνουν οι ναοί απαλλάσσονται του φόρου εισοδήματος και του φόρου επιχειρήσεων εφόσον τα χρήματα αυτά αξιοποιούνται αποκλειστικά για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το κράτος επιβαρύνεται με την καταβολή μισθών και λειτουργικών εξόδων των σχολείων που λειτουργούν οι Εκκλησίες, οι οποίες όμως έχουν την υποχρέωση να πληρώνουν το 10% του κόστους των επισκευαστικών εργασιών. Επίσης οι Εκκλησίες καταβάλλουν ασφαλιστικά δικαιώματα για τους εργαζομένους σε αυτές, ΦΠΑ και δημοτικό φόρο για τα ακίνητά τους, ενώ οι κληρικοί φορολογούνται σύμφωνα με ό, τι ισχύει για τα φυσικά πρόσωπα.

– Γερμανία: Ισχύει ο «φόρος Εκκλησίας», που καθιερώθηκε με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης (1919) και σχετικό νόμο του 1949, ο οποίος κυμαίνεται μεταξύ 8%- 9% επί του φόρου εισοδήματος. Ετσι, το ποσό που κατέληξε, το 2009, στα ταμεία της Προτεσταντικής και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας υπολογίζεται ότι ξεπέρασε τα 8 δισ. ευρώ, ενώ εάν συνυπολογιστούν οι διάφορες επιχορηγήσεις και φοροαπαλλαγές, το ποσό εκτιμάται ότι αγγίζει τα 28 δισ. ευρώ. Πάντως, τα έσοδα από τα ακίνητα που η Εκκλησία εκμεταλλεύεται εμπορικά, υπόκεινται σε φορολόγηση.
– Γαλλία: Το κράτος φορολογεί με 2,5% όλα τα εισοδήματα που δηλώνουν τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα και ιδρύματα, ενώ με 24% τα έσοδά τους από την εμπορική εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας τους.
– Ιταλία: Αν και από το 1948 έχει επέλθει ο οριστικός χωρισμός κράτους - Εκκλησίας, το φορολογικό καθεστώς μάλλον ευνοεί την Εκκλησία. Βάσει σχετικής συμφωνίας καθώς και μιας σειράς φορολογικών ρυθμίσεων, ο Iταλός φορολογούμενος μπορεί να δωρίζει ένα μικρό ποσό (οκτώ τοις χιλίοις) από το εισόδημά του σε κάποιο φιλανθρωπικό οργανισμό, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι αναγνωρισμένες θρησκευτικές κοινότητες των ρωμαιοκαθολικών, διαμαρτυρομένων, Εβραίων και βουδιστών. Μέσω αυτής της διαδικασίας το 35% των Ιταλών δωρίζουν μέρος του εισοδήματός τους στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ωστόσο, επειδή το ποσό αυτό πρέπει να πηγαίνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, το κράτος κάνει μια ανακατανομή και έτσι το 85% του ποσού που προορίζεται για τις θρησκευτικές κοινότητες καταλήγει στην Εκκλησία της Ρώμης. Πέρυσι, περίπου 950 εκατομμύρια ευρώ εισέρρευσαν στα ταμεία της. Οι θρησκευτικές κοινότητες απαλλάσσονται του φόρου ακίνητης περιουσίας, αλλά φορολογούνται για τα έσοδα που έχουν από την εμπορική εκμετάλλευση ακινήτων τους καθώς και από «επιχειρηματικές» δραστηριότητές τους.
– Ισπανία: Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατέχει προνομιακή θέση αφού, βάσει κονκορδάτου που υπέγραψε το κράτος με το Βατικανό, κάθε πολίτης που επιθυμεί μπορεί να της διαθέτει το επτά τοις χιλίοις του εισοδήματός του. Ετσι την περασμένη χρονιά, σύμφωνα με πληροφορίες, συγκέντρωσε περισσότερα από 350 εκατομμύρια ευρώ. Από τους πόρους αυτούς η Εκκλησία καλύπτει τη μισθοδοσία των ιερέων της.
Πηγή: Καθημερινή (Νικου Παπαχρηστου)