Ποιήματα για το ποδόσφαιρο 9

Λευτέρης Πούλιος - Η μπάλα

Μια κόκκινη μπάλα κυλάει στο χώμα της Ελλάδας.

Απόγεμα

ο ήλιος λάμπει.

Σ’ ένα σύννεφο παίζουν ποδόσφαιρο.

Κανένας δεν διακρίνει στην υγρή μπάλα

που κολλάει στην άμμο και στριφογυρίζει στο χορτάρι

ένα κομμένο κεφάλι

που κυλάει στο χώμα της Ελλάδας.

Οι φίλαθλοι γαβγίζουν στις εξέδρες

το γκολ μπαίνει

θρίαμβος στα δίχτυα

ιαχές στους δρόμους

κι ο πόλεμος με το κουτσό του ποδάρι

έτοιμος να κλοτσήσει τη γη

με το γήπεδο και τους φιλάθλους

στου διαόλου τα δίχτυα.

(Ποίηση 2, Κέδρος, Αθήνα 1973)

Μανόλης Πρατινάκης - ΙΧ

Από παιδί της οδύνης χαρισματικός.

Σκοτεινό τάλκιν, μπρούμυτα με θλάση

στους προσαγωγούς η επελαύνουσα φήμη.

Νεκροψία οι λέξεις του στα γεγονότα.

Τι μεγάλος ζογκλέρ! Κάθε παιχνίδι

το ‘νιωθε να είναι ο μεγάλος Τελικός.

Παγκόσμιο ταλέντο που το είχε ο άτιμος

στο θάνατο.

(Μεγάλη αλήθεια κι ένδοξη καριέρα, δίνοντας

δύναμη θηρίου στην απόγνωση.

Ιλαρή παρωδία πρωταθλήματος μαχόμενος πάντα

στη μικρή περιοχή της ιστορίας, με μακρόηχες

σκελέες φωνητικότητας, με περικνημίδες

Γραβιάς.)

(Από τη συλλογή Τα δυσεύρετα χρώματα του τέλους. Ποιήματα αναφερόμενα στον Νίκο Καρούζο, Ίκαρος, Αθήνα 1993)