10/10/10

Σταθερές αξίες: σκονάκι και βαθµοί

Εκπαιδευτικοί που τους χωρίζουν 30 χρόνια µιλούν για τις εµπειρίες τους στο σχολείο
Το σκονάκι, η προσφώνηση «κύριε» και το κυνήγι των βαθµών παραµένουν κλασικές αξίες για τους µαθητές σε όλες τις εποχές. Αυτό διαπιστώνουν δύο εκπαιδευτικοί που τους χωρίζουν 30 χρόνια υπηρεσίας και µιλούν για την εµπειρία τους στον χώρο της εκπαίδευσης. 
Καθηγητές φυσικοί και οι δύο ο ένας βγαίνει στη σύνταξη, ο άλλος βρίσκεται στο ξεκίνηµα περιγράφουν µέσα από τις εικόνες του σχολείου την ατµόσφαιρα της κοινωνίας πριν από 30 χρόνια και σήµερα. 
 «Την ηµέρα που πήγα να καταθέσω τα χαρτιά µου για να βγω στη σύνταξη, µέσα σε δύο ώρες πέρασε όλη µου η ζωή, καρέ καρέ, µπροστά από τα µάτια µου σαν σε κινηµατογραφική ταινία». Ο κ. Νίκος Βοριάς, έπειτα από 28 χρόνια υπηρεσίας σε γυµνάσια και λύκεια, έχει διδάξει περισσότερους από 1.000 µαθητές φυσική και χηµεία. Οσα χρόνια όµως και αν περάσουν δεν πρόκειται να ξεχάσει την πρώτη µέρα που µπήκε στην τάξη να διδάξει. «Διορίστηκα στην Αταλάντη και επειδή ήταν µικρό το σχολείο έκανα σε όλες τις τάξεις µάθηµα. Θυµάµαι πολύ έντονα ότι αισθανόµουν περισσότερο µαθητής και όχι καθηγητής. Οταν µπήκα στην τάξη, πήγα να καθήσω στα θρανία κι όχι στην έδρα. Ισως να ήταν το τρακ και η αµηχανία που προκαλούσε η σκέψη ότι τόσα ζευγάρια µάτια θα είναι καρφωµένα πάνω µου για να δουν και ακούσουν τι θα πω». Ο κ. Νίκος Βοριάς διορίστηκε το 1982 σε ηλικία 28 ετών.
 

Αβέβαιο µέλλον 
Εµεινε µόνο δύο χρόνια αδιόριστος χωρίς όµως να έχει το άγχος για το τι θα κάνει στη συνέχεια όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του σήµερα. «Γνώριζα ότι θα δούλευα ένα δύο χρόνια σε φροντιστήρια και µετά θα ερχόταν ο διορισµός µου. Εκείνα τα χρόνια, όταν έµπαινες στο Φυσικό ή στο Μαθηµατικό, σε έλεγαν καθηγητή πριν ακόµα γραφτείς στη σχολή γιατί ήξεραν ότι θα κάνεις το επάγγελµα του καθηγητή πολύ γρήγορα. Τώρα δεν µπορούν να σε αποκαλέσουν καθηγητή γιατί δεν είναι βέβαιο ότι θα ασκήσεις το επάγγελµα εξαιτίας της ανεργίας που υπάρχει στον χώρο». 
 Οσο όµως και αν οι εξελίξεις του κλάδου δεν είναι ευοίωνες, ο κ. Βοριάς κρατά τις λεπτοµέρειες εκείνες που δίνουν φως στην επαγγελµατική του πορεία. «Είχα την τύχη να υπηρετήσω µε συνάδελφο που µερικά χρόνια πριν ήταν µαθητής µου. Αυτή ήταν και η αµοιβή µας. Μεγαλώνοντας, χάναµε τη σχέση µας µε τους µαθητές λόγω διαφοράς ηλικίας.
 
 Σήµερα αυτοί που µπορούν να διοριστούν έχουν µεγαλύτερη ηλικία και φυσικά είναι κουρασµένοι από τις δραστηριότητες που αναγκάστηκαν στο µεταξύ να κάνουν για να ζήσουν».
 
 Ο κ. Βοριάς, παρά τις αντίξοες συνθήκες που διαµορφώθηκαν επιµένει ότι το δηµόσιο σχολείο παραµένει ένας ζωντανός οργανισµός και η δηµοκρατία που το διέπει το καθιστούν το πιο υγιές κοµµάτι της κοινωνίας.
 
«Με επηρέασε ο φυσικός µου» 
«Ο βασικός λόγος που ακολούθησα το επάγγελµα του καθηγητή ήταν ο φυσικός που είχα στη Β’ γυµνασίου. Εκανε πολύ καλό µάθηµα και αυτό µου τράβηξε την προσοχή. Ντυνόταν απλά και είχα µια ιδιαίτερη αδυναµία στα σεισµικά φαινόµενα». Οι ιστορίες που διηγιόταν γύρω από απεγκλωβισµούς όπου είχε πάει κέρδιζαν το ενδιαφέρον των µαθητών του, ανάµεσα στους οποίους ήταν και ο κ. Γιάννης Αβαγιανός, 30 ετών, καθηγητής φυσικής. «Θυµάµαι ότι είχε πάει στην Αίγυπτο, σε µια πόλη η οποία είχε ισοπεδωθεί από τον σεισµό. Είχε πάει αµέσως και µας έφερε φωτογραφίες στις οποίες απεικονίζονταν τα λαγούµια που είχαν ανοίξει ανάµεσα στις τσιµεντένιες πλάκες από κτίρια που είχαν καταρρεύσει». Ωστόσο, θα ήθελε ο καθηγητής του να τον είχε συγκρατήσει από την απόφασή του να δηλώσει τη συγκεκριµένη σχολή. 
 «Η επαγγελµατική αποκατάσταση δεν θα έρθει ποτέ και θα πρέπει να συνηθίσω να ζω στην αβεβαιότητα. Μπορούν να λειτουργήσουν έτσι όµως όσοι έχουν να κάνουν κάτι τόσο σηµαντικό όπως να µεταδώσουν γνώση σε παιδιά;».

ΥΓΙΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ
Πιστεύουν και οι δύο ότι, παρά τις δύσκολες εποχές, το σχολείο παραµένει ένας ζωντανός και υγιής οργανισµός
«Ξεκίνησα µε µισθό 500 ευρώ» 
Η ΠΡΩΤΗ ηµέρα ως καθηγητής για τον κ. Γιάννη Αβαγιάνο δεν είχε κάτι το τροµερό. 
 «Είχα την έντονη αίσθηση ότι µε κοιτάζουν πολλοί και περίµεναν από µένα. Επρεπε να ανταποκριθώ σ’ αυτό και να καταβάλλω προσπάθεια έτσι ώστε το βλέµµα τους να µην περιπλανιέται στα παράθυρα ή στο ταβάνι. Η διδασκαλία είναι και λίγο θέατρο. Πρέπει να παίξεις καλά έναν ρόλο ούτως ώστε να κρατήσεις την προσοχή του άλλου σε εγρήγορση». Και αυτό πρέπει να το κάνει ξεχνώντας τις συνθήκες που καλείται να αντιµετωπίσει.
 
 «Εγώ µπήκα ως ωροµίσθιος. 
 
Δεν θυµάµαι να είχα γνωρίσει αναπληρωτή καθηγητή ή ωροµίσθιο όταν ήµουν εγώ µαθητής. Τότε διοριζόντουσαν, αν όχι αµέσως, πολύ γρήγορα. Σήµερα η πλειονότητα των ανθρώπων διορίζονται σε µεγάλη ηλικία. Ο διαγωνισµός του ΑΣΕΠ δεν µείωσε τον χρόνο πρόσληψης, αλλά τον αύξησε». Σύµφωνα µε τον κ. Αβαγιανό, οι περισσότεροι συνάδελφοί του αναγκάζονται – γιατί οι συνθήκες εργασίας για τους ωροµίσθιους είναι τέτοιες – να κάνουν δύο και τρεις δουλειές. Αυτό δεν µπορεί παρά να τους επηρεάζει όταν µπαίνουν στην τάξη. «Και φυσικά δεν µιλάω για τα ιδιαίτερα µαθήµατα. Αυτή είναι η καλή περίπτωση, γιατί έτσι τουλάχιστον έχεις µια συνάφεια µε τον χώρο. Εχω δουλέψει σε γραφείο, ενώ µια συνάδελφος, η οποία πήγε στην περιφέρεια να εργαστεί ως ωροµίσθια, δούλευε µετά το σχολείο σε καφετέρια. Το βράδυ σέρβιρε τους µαθητές της!». Το µάξιµουµ που µπορεί να πάρει κάποιος από τη δουλειά ως ωροµίσθιος είναι 11 ώρες την εβδοµάδα, που σηµαίνει γύρω στα 500 ευρώ τον µήνα, λέει ο κ. Αβαγιανός και τα οποία παίρνεις µε πολύ µαγάλη καθυστέρηση.

Πηγή: Τα Νέα (Ζωή Λιάκα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου