Στις φάµπρικες της Γερµανίας και στου Βελγίου τις στοές. Αυτό το τραγουδάκι θέλω να τους τραγουδήσω αλλά δεν τολµάω, έτσι «φορτωµένες» που είναι. Οι φίλες µου αποχαιρετούν τα παιδιά τους που φεύγουν για σπουδές, Εράσµους και µεταπτυχιακά κι έχει πέσει µαύρο στην οθόνη. Βασικά, ούτε που µιλιούνται οπότε κάνω υποµονή και µέχρι να ξαναπέσουν στην ανάγκη µου, απλώς τις παρατηρώ να οργανώνουν από µακριά κι από κοντά την καθηµερινότητα των τέκνων τους. Κλινοσκεπάσµατα, καφετιέρες, φουρνάκια µικροκυµάτων, σαπουνοθήκες, πιστωτικές κάρτες, κινητά, Ιντερνετ, πετσέτες, βρακιά, κάλτσες, φανελάκια, µπιτζάµες, κουρτίνες, ντεπόν, αντιβιοτικά, χανζαπλάστ, πατάκια για το µπάνιο, λες και δεν θα το αφήνουν λίµνη εκεί όπως εδώ και παντού.
Μετά ξεροψήνονται ώρες στο φέισµπουκ και στο Skype να µάθουν πώς τα περνάει το παιδί εκεί στα µαύρα ξένα, Λονδίνο, Σαουθάµπτον, Παρίσι, Λυών, Βοστώνη, Βαρκελώνη, Αµστερνταµ, Βερολίνο, Μόναχο, Στοκχόλµη, Κοπεγχάγη, Εδιµβούργο, βρεεεε τα κακόµοιρα...
Τα παίρνω στο κρανίο κι αµέσως τηλεφωνώ στη µάνα µου να διευκρινίσω µε καθυστέρηση δεκαετιών πώς το βάσταξε η καρδιά της να µε στείλει φοιτήτρια µ’ ένα κρεβάτι κι ένα κανάτι, χωρίς καφετιέρα, τηλεόραση, τηλέφωνο και γυαλικά από το Ικέα αλλά την βρίσκω πολύ απασχοληµένη.
Δεν µπορεί τώρα, λέει, γιατί έχει ραντεβού στο κoµµωτήριο. Το απόγευµα θα µιλήσει µε την εγγονή της στο Skype και µην τη δει το παιδί αχτένιστη. Μαµά, αγιούτο. Πας καλά
Πηγή: Τα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου