Από ’δω και πέρα οι νεοφιλελεύθεροι αρχίζουν να νοιάζονται για τους φτωχούς. Στο Ενωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, ο συντηρητικός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, εμπνεόμενος από τον εργατικό προκάτοχό του Τόνι Μπλερ, θέλει να αυξήσει θεαματικά τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια (από 3.290 λίρες σε 9.000 (10.600 ευρώ). Υποτίθεται πως αυτό είναι ένα μέτρο κοινωνικού χαρακτήρα. Στόχος του; Να μην επιβαρύνεται το σύνολο με τα έξοδα των σπουδαστών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που η πλειονότητα της «πελατείας» τους προέρχεται από τα εύπορα στρώματα. Το κράτος, λοιπόν, κάνει μ’ αυτό τον τρόπο οικονομία. Και διαθέτει για τους φτωχούς τα απαραίτητα χρηματικά μέσα. Πάνε τρία χρόνια τώρα, που στη Γαλλία ο αρθρογράφος Ζακ Αταλί εκτιμούσε ότι «η δωρεάν φοίτηση στα πανεπιστήμια είναι μια παροχή προς τους πλούσιους, οι οποίοι στέλνουν εκεί τα παιδιά τους». Συνεπώς, η καταβολή υψηλών διδάκτρων θα ήταν μια μεταρρύθμιση που θα αποκαθιστούσε την ισότητα… Η έκταση των δημοσίων ελλειμμάτων δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτή τη συλλογιστική να επεκταθεί στο σύνολο των κοινωνικών αγαθών, με στόχο την αμφισβήτηση του καθολικού χαρακτήρα τους.
Ας αρχίσουμε από τα οικογενειακά επιδόματα: «Όταν παρέχονται σε εισοδηματικά στρώματα πάνω από ένα ορισμένο ύψος, οι περικοπές τους δεν υπάρχει κίνδυνος να θίξουν τους πραγματικούς δικαιούχους. Αντίθετα, αν δεν γινόταν αυτές οι περικοπές, το κράτος θα δαπανούσε χρήματα που θα πήγαιναν κυριολεκτικά στράφι», διαπιστώνει ο πρώην υπουργός της δεξιάς Λικ Φερί, και ο πρώην πρωθυπουργός των σοσιαλιστών τον επιβεβαιώνει, σαν να ήταν η ηχώ του.
Κατόπιν έρχεται η ιατρική περίθαλψη. Αναφερόμενος στον πατέρα του, «που νοσηλεύτηκε δεκαπέντε μέρες σε ίδρυμα υψηλού επιπέδου», ο Αλέν Μενκ, σύμβουλος του Ν. Σαρκοζί και, μολαταύτα, προσκείμενος στη Μαρτίν Ομπρί, δηλώνει ότι ταράχτηκε που «το γαλλικό δημόσιο ξόδεψε 100.000 ευρώ, για να φροντίσει ένα άνθρωπο 102 ετών (…) Οφείλουμε να αναρωτηθούμε μήπως θα ήταν προτιμότερο να κατανέμονται οι δαπάνες υγείας ως προς τους πολύ ηλικιωμένους με βάση και τη διαθέσιμη περιουσία τους ή και τη διαθέσιμη περιουσία των κληρονόμων τους. Το πρόγραμμα των σοσιαλιστών θα έπρεπε να το προτείνει αυτό».
Τέλος, έρχεται η σειρά των συντάξεων. Το νεοφιλελεύθερο εβδομαδιαίο έντυπο «Εκόνομιστ» έγραψε ότι λυπάται που ο βρετανός υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Όσμπορν δεν συστηματοποίησε την επίθεσή του «εναντίον της ιδέας της καθολικότητας των κοινωνικών παροχών. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να βάλει στο στόχαστρο τα δαπανηρά προνόμια των συνταξιούχων, που τους παρέχονται ανεξάρτητα από τα γενικότερα εισοδήματά τους».
Έτσι, οι νεοφιλελεύθεροι εμφανίζονται να νοιάζονται για την «ισονομία» στην αναδιανομή του εισοδήματος, αφού όμως ελαχιστοποίησαν την προοδευτικότητα της φορολογίας… Γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποιο θα είναι το επόμενο βήμα τους. Δοκιμάστηκε ήδη στις ΗΠΑ: εκεί όπου τα πολιτικά συστήματα κυριαρχούνται από τις ανώτερες και μεσαίες τάξεις, ο ακρωτηριασμός των δημόσιων υπηρεσιών και των κοινωνικών παροχών τις μετατρέπει σε αθύρματα, όταν τα προνομιούχα στρώματα παύουν να έχουν πρόσβαση σ’ αυτές. Γιατί, τότε, οι τάξεις αυτές εκτιμούν ότι αυτά τα πλεονεκτήματα τροφοδοτούν μια κουλτούρα εξάρτησης από τα επιδόματα και γι’ αυτό μειώνουν τον αριθμό των δικαιούχων και τους επιβάλλουν σχολαστικούς ελέγχους. Όταν οι κοινωνικές παροχές συνδέονται άμεσα με τις οικονομικές δυνατότητες του δικαιούχου, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι σχεδιάζεται η γενική κατάργησή τους.
Από τη «Μοντ Ντιπλοματίκ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου