Υποθηκεύουν τις ζωές μας με διαψεύσεις που επιβεβαιώνονται

 Χρήστου Κυργιάκη

Πολύ πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, όταν ο Κώστας Καραμανλής ήταν ο κυρίαρχος στην πολιτική σκακιέρα, άρχισε να εφαρμόζεται έντονα η πολιτική τακτική της διάψευσης. Τα πρώτα μαθήματα, βέβαια, της παραπάνω τακτικής τα είχαν δώσει οι προηγούμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις.

Βατοπέδι, Siemens, C4I, «κουμπάροι», «νόμιμο και ηθικό», δομημένα ομόλογα, σε κάθε μία από τις προηγούμενες περιπτώσεις, ερχόταν ακόλουθη και μία κατηγορηματική διάψευση.

Όσο για την κατάσταση της οικονομίας, αυτή ήταν η καλύτερη των τελευταίων ετών, όπως επιβεβαίωναν οι εκάστοτε υπουργοί των οικονομικών.

Κι ύστερα «ήρθαν οι μέλισσες».

Με σιγουριά και αυτοπεποίθηση επιβεβαίωναν ότι «λεφτά υπάρχουν».

Με ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, αμέσως μετά τις εκλογές, αυτοί οι ίδιοι, επιβεβαίωναν ότι «λεφτά δεν υπάρχουν».

Ή καλύτερα, λεφτά υπάρχουν για τις τράπεζες αλλά όχι για τους πολίτες.

Διέψευδαν κατηγορηματικά ότι θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ, και στη συνέχεια απειλούσαν τους Ευρωπαίους ότι αν δεν μας δανείσουν θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ για να καταλήξουμε, τελικά, στην αγκαλιά της τρόικας.

Διέψευδαν τις φήμες για συζητήσεις με τους γείτονές μας που είχαν ως επίκεντρο το πετρέλαιο στο Αιγαίο μέχρι που κάποια στιγμή οι συζητήσεις επιβεβαιώθηκαν. Μετά, διέψευσαν τα περί συνδιαχείρισης και περιμένουμε μέχρι να έρθει άλλη μία επιβεβαίωση.

Είναι αλήθεια ότι αν πτωχεύσει κάποια Ευρωπαϊκή χώρα (όχι η Ελλάδα, κάτι τέτοιο διαψεύδεται κατηγορηματικά), τότε όλος ο ορυκτός πλούτος της χώρας αυτής πάει στους δανειστές της; Στην τρόικα δηλαδή;

Επίσης, καταργείται η κυβέρνηση της χώρας αυτής και διορίζουν οι δανειστές δική τους; Και δεσμεύονται και οι καταθέσεις των πολιτών (όσων δεν το ήξεραν και δεν πρόλαβαν να τις αποσύρουν) αφού μετατραπούν, υποτιμημένες, στο αρχικό νόμισμα της χώρας;

Βέβαια, κάτι τέτοιο, για την περίπτωση της Ελλάδας είπαμε πως δεν ισχύει αφού η κυβέρνηση το έχει διαψεύσει κατηγορηματικά.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τη δόση του δανείου που είναι προγραμματισμένη για το Μάρτιο, δεν τη χάνουμε με τίποτα γιατί εκείνη την περίοδο λήγουν κάτι ομόλογα των δανειστών μας και πρέπει να πάρουν τα χρήματά τους πίσω και μάλιστα έντοκα.

Πάντως η κυβέρνηση διέψευδε την περίπτωση αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, μέχρι που άρχισε να παραδέχεται ότι γίνονται κάποιες συζητήσεις για το θέμα αυτό.

Δηλαδή, μάλλον πάμε κατά πάσα πιθανότητα για αναδιάρθρωση.

Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει αυτό που υποστηρίζει και ο κουμπάρος μου ο Γιάννης ο Γρίβας, σε μια ανάλυσή του, την οποία και μου έστειλε, σχετικά με την υποθήκευση της περιουσίας των Ελλήνων στις τράπεζες για 20, 30 ή 40 χρόνια με τη χορήγηση διαφόρων δανείων (καταναλωτικά, στεγαστικά κλπ) και τη μετατροπή της πραγματικής οικονομίας σε εικονική οικονομία της φούσκας και των προσδοκιών.

Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί με την υποθήκευση της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου στους δανειστές μας, δηλαδή, στην ουσία, έχουν υποθηκεύσει τις ζωές μας και τις ζωές των επόμενων γενεών.

Όπως συμβαίνει τώρα, με κάποιο χρέος από πιστωτικές κάρτες, δάνεια κλπ το οποίο μπορεί να εξαγοραστεί μία και δύο και τρεις φορές, από διαφορετικές τράπεζες, μέχρι να αποπληρωθεί, το ίδιο θα γίνει, περίπου, και με το χρέος της χώρας μας σε περίπτωση αναδιάρθρωσης. Εννοείται πως όλες οι εμπλεκόμενες τράπεζες βγαίνουν κερδισμένες από αυτή τη διαδικασία. Από το χρέος αυτό, περιμένουν να «ρουφήξουν μεδούλι» πολλά αρπακτικά.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, το καθεστώς της επιτήρησης από μέρους των δανειστών, θα μετατραπεί σε πραγματική δουλεία για τη χώρα μας και τους πολίτες, για να μπορέσουν οι δανειστές μας να εξασφαλίσουν τα υπερκέρδη τους. Η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει τόσο που θα εξαφανίσει τη λεγόμενη μεσαία τάξη, κάνοντας τους πλούσιους ακόμη πλουσιότερους και φέρνοντας τους φτωχούς στα όρια της εξαθλίωσης. Εκεί αποσκοπεί άλλωστε και το, λεγόμενο , άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων στο να εξαφανιστούν οι μεσαίοι από το χάρτη της αγοράς δίνοντας τη θέση τους σε ισχυρότερα, από οικονομική άποψη, σχήματα και εταιρείες.