Καθώς τα ανθρώπινα όντα, ως τέτοια, παραμερίζονται σήμερα από απρόσωπες γενικεύσεις και νεφελώδη στατιστικά μεγέθη, η πολιτική περιορίζεται σ' έναν ξύλινο λόγο, «τεχνικού», οικονομικού «ενδιαφέροντος», ο δε άνθρωπος, προς χάριν τάχα του οποίου γίνονται όλ' αυτά, πετιέται στα αζήτητα.
ΑΠ' αυτή τη θλιβερή κατάσταση δεν εξαιρείται το υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, όπου η Αννα Διαμαντοπούλου δείχνει να ασχολείται μονίμως με την παιδεία (και τα οικονομικά της παιδείας) και ποτέ με τα παιδιά. Χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι, λέγοντας «παιδεία», εν προκειμένω, η υπουργός εννοεί «εκπαίδευση». Ετσι, στην ιστοσελίδα του υπουργείου διαβάζουμε: «Σε αντίθεση με το παρελθόν που κάθε μεταρρύθμιση ξεκινούσε με το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, εμείς ξεκινάμε από τη βάση -από το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο- για να προετοιμάσουμε μια πραγματική αλλαγή στην ανώτατη εκπαίδευση» (η υπογράμμιση δική μας).
ΟΠΟΥ γίνεται σαφές ότι η «μεταρρύθμιση» δεν «ξεκινάει» σε όφελος των μαθητών, π.χ. του νηπιαγωγείου ή του Δημοτικού σχολείου, πόσω μάλλον του Γυμνασίου και Λυκείου, αλλά με στόχο να «προετοιμαστεί» η αλλαγή στα ΑΕΙ κ.τ.λ. κ.τ.λ., αφού εκεί εκτυλίσσεται το δράμα. Θα παραήταν αισιόδοξο να πιστέψουμε πως οι εμπνευστές της χιλιοστής «μεταρρύθμισης» έλαβαν υπ' όψιν τους τις ανάγκες του μαθητή, φέρ' ειπείν τις ψυχικές του ανάγκες ή εκείνες που εμπλέκονται στην οργάνωση της προσωπικότητάς του -αυτό έλειπε!
ΤΟ ευχολόγιο περιλαμβάνει «όραμα, τομές, νομοθετικές ρυθμίσεις, άμεσες παρεμβάσεις, εφαρμογές και οριστικά μέτρα...». Αλλά πόσο «οριστικά» αφού (θα) είναι «άμεσα»; Και πόσο «άμεσα» αφού «δεν επιτρέπονται αιφνιδιασμοί»; Και τι να πούμε όταν η εξαγγελία «αφορά πέραν των εκπαιδευόμενων, περισσότερους από το 1/3 των δημοσίων λειτουργών»;
Ασφαλώς, οι «εκπαιδευόμενοι» είναι οι τελευταίοι για τους οποίους ενδιαφέρεται η υπουργός ως αρμόδια για τη «διαχείριση» των θεσμικών, διαρθρωτικών και, κυρίως, οικονομικών προβλημάτων του εκπαιδευτικού προσωπικού, ενώ το «πέραν των εκπαιδευόμενων» (η υπογράμμιση δική μας) αντιπροσωπεύει την αληθινή προοπτική του υπουργείου στο επίπεδο της πολιτικής εκμετάλλευσης. Οσο για τον όρο «εκπαιδευόμενοι» (λες και πρόκειται για σκύλους τυφλών ή ναυαγοσώστες), είναι από μόνος του υπερβολικά εύγλωττος.
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ, η διαβεβαίωση της υπουργού, ότι «θέτει τον μαθητή στο επίκεντρο των πρωτοβουλιών..., με όλα τα άλλα να ακολουθούν», διαψεύδεται επιδεικτικά από την αδιαφορία της προς το καθήκον να αναφερθεί στην ουσία των «πρωτοβουλιών», περί της οποίας δεν λέγεται το παραμικρό, αφού δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί, το δε «επίκεντρο» παραμένει ένας αναιδής ευφημισμός. Πιο έντιμο θα ήταν να ρωτήσει η υπουργός τούς ίδιους τους μαθητές σχετικά με το πώς αισθάνονται, όχι όταν βαθμολογούνται, αλλά ως προσωπικότητες, εφ' όσον δεχτούμε ότι η έννοια αυτή διατηρεί ακόμη κάποιο νόημα.
ΜΕ την υποβάθμιση του σχολείου υπέρ των φροντιστηρίων, την εκπληκτική έλλειψη πρωτοτυπίας των βιβλίων, το τριτοκοσμικό κατάντημα πολλών αιθουσών διδασκαλίας -συγγνώμη! «εκπαίδευσης»- καθώς και (λιγότερο σημαντικό ίσως αλλά διόλου ασήμαντο) το βάρος της τσάντας που συμπαρασύρεται στον καθημερινό γολγοθά, μοιάζει με θαύμα το ότι οι μαθητές εξακολουθούν να επιβιώνουν! Και τι να πει κανείς για την ολοκληρωτική απουσία νοήματος απ' αυτό που τους προσφέρουν με τις ρηχές και μίζερες προπαγανδιστικές εξιδανικεύσεις του λεγόμενου επαγγελματικού προσανατολισμού;
«Είναι το δικό μας σχέδιο δράσης», τελειώνει η ανακοίνωση της υπουργού, «για την εκ βάθρων ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ του εκπαιδευτικού μας συστήματος, για την ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ της παιδείας μας»! Απαντάμε κι εμείς με κεφαλαία: ΠΑΙΔΕΙΑ Ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ; Κάποιος πρέπει να αποφασίσει.
Αυτός ο κάποιος πρέπει να ξέρει τη διαφορά
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου