Αθώοι οι έξι που τους εκτέλεσαν στο Γουδί

Mε μια εκτεταμένη βιβλιογραφία, μια γλαφυρή προσωπική εισαγγελική προσέγγιση στην Παγκόσμια Ιστορία των ετών 1914-1922, με μονοσήμαντη ερμηνεία επιστολών, μονόπλευρη ακρόαση και εξέταση αποδεικτικών στοιχείων, αλλά και εξαφανισμένη απ’ όλα τα κρατικά αρχεία την καταδικαστική απόφαση και τα πρακτικά της «δίκης των έξι» -όπως καταγγέλλεται- επιχειρείται αυτές τις ημέρες να ολοκληρωθεί στον Αρειο Πάγο η ανατροπή της Ιστορίας για τη Μικρασιατική καταστροφή.

Μέσα από 250 σελίδες εισαγγελικής πρότασης, όπου φιλοξενούνται διάσπαρτες θέσεις από 26 ιστορικά βιβλία, επιχειρείται να ακυρωθεί η καταδίκη των έξι πολιτικών και στρατιωτικών που κατηγορήθηκαν και εκτελέστηκαν για τη μεγαλύτερη τραγωδία της Νεοελληνικής Ιστορίας. Την πρόταση αυτή αντικρούει ως παντελώς αστήρικτη η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος με έγγραφα προς τον ΑΠ.

Παύση της δίωξης
Υστερα από την αρχική αρεοπαγιτική απόφαση, που απέφυγε πέρυσι να ολοκληρώσει την απαλλακτική κρίση της για τους έξι, στέλνοντας την υπόθεση στην Ολομέλεια (γιατί ήταν ισχνή η πλειοψηφία σε μια υπόθεση που συγκλόνισε τον νεότερο Ελληνισμό, όπως αναφέρει η εισαγγελική πρόταση), ο αντεισαγγελέας ΑΠ Ν. Τσάγγας (σε αντίθεση με τον αντεισαγγελέα ΑΠ Γ. Βλάσση που πρώτος χειρίστηκε την υπόθεση) καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν καταλείπεται καμία αμφιβολία ότι οι καταδικασθέντες είναι αθώοι.

Γι’ αυτό και ζητεί την οριστική παύση της δίωξής τους λόγω παραγραφής, επισημαίνοντας ότι την αθώωση επιβάλλουν λόγοι περαιτέρω εθνικής συμφιλίωσης για να κλείσει οριστικά η πληγή που καταταλαιπώρησε το έθνος.

Ξεπερνώντας κατά πολύ το αίτημα επανάληψης της δίκης και τους ισχυρισμούς του εγγονού του καταδικαθέντος τ. πρωθυπουργού Π. Πρωτοπαπαδάκη, ο εισαγγελέας υποστηρίζει την αθωότητά τους και για άλλες πράξεις που αναφέρονται στη διαχείριση πολιτικών και στρατιωτικών πραγμάτων για να μην υπάρχουν σκιές.

Κάνοντας ανάλυση της ιστορικής αναδρομής του ο εισαγγελέας θεωρεί εμφανή την έλλειψη πειστικής αιτιολογίας στην καταδικαστική απόφαση, υποστηρίζοντας ότι αναζητήθηκαν αποδιοπομπαίοι τράγοι για να κατευνασθεί η οργή και οι καταδικασθέντες ήταν τα πρόσφορα εξιλαστήρια θύματα.

Εντυπωσιακό είναι το εισαγγελικό συμπέρασμα ότι ακόμα και αν η Ελλάδα είχε περιχαρακωθεί στην κατεχόμενη Σμύρνη και την ευρύτερη ενδοχώρα, η κατάληξη θα ήταν ίδια και η καταστροφή μπορεί να μην επερχόταν το 1922, αλλά το 1923, το 1924 ή το 1925, με τη διαπίστωση «ήταν απλά ζήτημα χρόνου».

Κατά τον εισαγγελέα η Μικρασιατική περιπέτεια και καταστροφή οφείλεται στην προσπάθεια να πάρει σάρκα και οστά το Οραμα της Ιωνίας, προσπάθεια που επιχείρησαν όσοι πρωτοστάτησαν στην πραγματοποίηση του οράματος και στην οποία προσχώρησαν κατόπιν και εκείνοι που προηγουμένως είχαν αντιταχθεί. Αλλά το όραμα συνεθλίβη ανάμεσα στις συμπληγάδες του τουρκικού εθνικισμού και της υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων του ρωμαλέου, αλλά μικρού ελληνικού έθνους.

Την εισαγγελική πρόταση αποκρούει η Ομοσπονδία προσφύγων σε υπόμνημα που κατέθεσε ο συνήγορός της Κ. Κατερινόπουλος, όπου παρουσιάζονται εντελώς διαφορετικά στοιχεία από το ημερολόγιο του Ι. Μεταξά που απέκρουσε την πρόταση της τότε πολιτικής ηγεσίας να αναλάβει την αρχηγία του Στρατού, σημειώνοντας ότι δεν δέχεται το συγκεκριμένο έργο γιατί θα οδηγήσει σε όλεθρο τον κόσμο, αποκαλύπτοντας πολλές από τις θέσεις των τότε καταδικασθέντων, οι οποίες -κατά την Ομοσπονδία- δικαιολογούν την καταδίκη.

Παράλληλα αναφέρονται άλλες μαρτυρίες (του τ. αρχηγού της Στρατιάς, αντιστράτηγου Παπούλα) και στοιχεία από άλλη εκτενή βιβλιογραφία που οδηγούν σε αντίθετα συμπεράσματα από εκείνα του εισαγγελέα.

Πηγή:  Έθνος (Αλέξανδρος Αυλωνίτης)